Ron Dziubla. Burbank, California 2021. Photo: Astor Morgan.
Ron Dziubla. Burbank, California 2021. Photo: Astor Morgan.

Ron Dziubla: “I don’t want to live in the past, I like to refer to the past and then I like moving to the future” (interview)

Polish version below/polska wersja niżej

Ron Dziubla is an American saxophonist of Polish-Japanese origin. Although the music he creates is based mainly on strong blues foundations, he is a versatile virtuoso open to various styles and genres. He has collaborated with such artists, among others, as: Duane Eddy, Joe Bonamassa, Los Straitjackets, Nick Waterhouse, Royal Crown Revue, Joe Perry, Waddy Wachtel, John Mayall, Adrian Belew, Todd Rundgren, but also Ricky Martin, Chayanne and Franco de Vita. He has given concerts all over the world, but he hasn’t had the chance to perform in Poland -> yet <-. In an interview with Magda Żmudzińska, he talks about: his Polish roots, the impression that Poland and our local music scene made on him; his conclusions and thoughts caused by the pandemic-induced slowdown; combining oldschool sound with the possibilities offered by modern technology, previous albums and collaborations, as well as about his music plans for the future.

I would like to start with your origin history because I know that you have some Polish roots, right? Could you tell us something more about it?

I do, yes, I have Polish roots and I guess that’s the main thing that led us to have this conversation today. I’m from Northwest Indiana, a little bit outside of Chicago, my father’s side of the family is Polish and my mom, who passed away a year and a half ago, was Japanese. So, I’m completely half Japanese and half Polish and I love talking about that. That’s where it all comes from.  I’ve always been interested and proud of my heritage, but recently I’ve found even more interest in exploring these family roots.  You know, as a musician I have toured the world, I’ve seen a lot of countries in Latin America, Central America, South America, Europe, Middle East, South Africa, Asia, and of course just about all of the United States, I got to perform in Japan twice, but I’ve never had the opportunity to perform in Poland.

I wanted to ask you if you have ever been here.

As a musician no but on a private visit yes, I did.  This is the story.  A few years back in my work at Musicians Institute, I met a Polish woman who was visiting campus – she noticed my name and asked of my heritage – and after discussing our similar backgrounds I told her that I’m finishing a tour in Berlin and she said: “you have to go to Poland” and, you know, even though I never do that, I never extend my stay at the end of tours, I just do my work and get back home, this time I said, yes, I really do need to go to Poland. I can’t remember her name because it was just a chance meeting but because of her I finally did that, I got to visit Poland. I finished a tour called “Celebrating David Bowie” in Berlin, everybody was flying home, and I took a bus to Poland and just escaped my life for a bit. I turned off my phone, went to Cracow for a few days, then went to Warsaw for a few days and I just loved it.

What was your first impression about Poland?

I found it to be quite magical.  In Cracow I just kind of laid low, saw the sights and took it all in, ate good Polish food etc.  But when I went to Warsaw, a friend of mine that I went to college with – Shane Soloski, a terrific LA musician, producer, and studio owner – hooked me up. He said: “Well you have to call my friend Bartok, he’s name is Bartozzi Bartok Wojciechowski and he is a very well-known bass player”.  So, I called him, he came over to the hotel, we went to his studio, ran around town, and ended up at a club where I met a number of musicians on the scene.  Later, we had great Polish food and beer – a great all night musician hang. While at the club, I met musician Michał Soltan who said: “oh, you’ve got a great story and you are Polish, you have to come to the Rotary club”.  I thought that sounded like a great idea, but I only had a couple of nights in town.  But the next Rotary club meeting happened to be the next day, so I made there, talked to the members of the Rotary club about my life in the music industry and in higher education at Musicians Institute and Michal and I even played some tunes for everyone.  Later that evening, I ended up playing a blues jam session run by Bartosz Łęczycki, which was a lot of fun.  After that it was time to head back to LA.  Those were just a few great days in Warsaw. I loved it.  Seeing the land of my ancestors and having the best musician hang ever.  So, I really look forward to returning to play music in Poland. I resonated greatly with the country and it truly felt like home.  The other thing I noticed was that Poland looks much like where I grew up in Northwest Indiana, just outside of Chicago.  It’s like my ancestors who settled in the Chicago area found a place that reminded them of home.  Taking the train from Cracow into Warsaw reminded me of what it looks like when you take the train from Northwest Indiana into Chicago.

Do you follow Polish music scene?

A little bit, I just try to see what’s going on. My trip to Poland was my introduction to the Polish music scene.  I know a little bit about the fans, a little bit about the artists – mostly about the blues scene since it’s truest to who I am as an artist.  As a matter of fact, RipCat Records, a Southern California blues label, released my last record.  Scott Abeyta, the label owner, was touring a whole lot in Poland and he first told me how he loved the music scene.  I was completely blown away by a packed house on a Wednesday night for a blues jam!  You don’t find too much of that in LA.  I also find it exciting because it seems like it’s very wide open. The artist tradition is so strong in Poland and that makes me want to be a part of it.  I did manage to come away with a lot of Polish artists on my social media after my trip and I enjoy seeing what everyone is up to.

Do you have some specific Polish artists that you would like to cooperate with?

I do have some of the people in the blues scene that I’m interested in working with and my friend Bartok of course – he is such a talented bassist.  Recently I watched one of his live concerts in Warsaw and I was blown away. He is terrific.  He plays music that generally I don’t play as I’m more of a roots-based artist, and I gravitate more to blues and old New Orleans music, but I generally love music if it’s good, and I love it more if it’s innovative and strikes me in my soul.  I love the blues scene in Poland and it seems to be very strong.  I would love to collaborate, play and perform with Polish artists and possibly bring my tunes and sound in the idiom to Poland.

I’ve noticed that you’re open for different styles, that you don’t stick to one music genre.

Generally, yes, but I do have my loves. When it comes to saxophone it’s the old R&B honkers, ECM jazz, blues, and old school New Orleans music.  However, I also believe in being a complete musician by having full command of the instrument and being able to exist in many styles and genres – not that it’s necessary as an artist, I just find it challenging and satisfying.  I’ve been able to perform and record extensively with a number of world renown artists in a number of very different genres – Duane Eddy (rockabilly), Ricky Martin (Latin pop), Joe Bonamassa (blues), Royal Crown Revue (swing), just to name a few – and I’m very proud of that.

I guess that is almost the answer to my next question. I wanted to ask if you, although you are very open for different music styles/genres, have some favorite ones.

I love discovering new music that is happening today, I like hearing new things. I generally don’t have a favorite anything, I don’t have favorite food, or favorite music etc., but I do have favorites.  I like good things and I love variety. I love to listen to KCRW, the radio station based here in LA, which breaks a lot of artists. I enjoy hearing a combination of old school sounds and modern production techniques. I like artists who demonstrate that they’ve done homework and I can hear in their music that they have their influences. And if I can hear that someone is doing a lot of Stax or Motown and that they’ve coupled it with modern technology, that’s something I truly dig. Basically I don’t want to live in the past, I like to refer to the past and then I like moving to the future. I like using what’s available to us.  You know, Muddy Waters and Howlin’ Wolf, when they were moving into electronic and amplified sounds, that was modern at the time!  So, I like hearing history and innovation come together.  But in general, I have a lot of favorites, I try not to limit myself.  Lately I’ve been listening to a lot of Charlotte Gainsbourg, Tycho, and some old favorites, such as Kenny Burrell and Stanley Turrentine.

Which artists influenced you (and the way you play) the most?

There are a lot of them, but Jan Garbarek and King Curtis were both my huge influences. They are both cut from very different places but the common thread between those two saxophonists is a really big sound, a sound that is very, very much in touch with the animal inside them.  I also love David Sanborn, Jr. Walker, Stanley Turrentine, I can’t forget Lee Allen – he was a master, playing on all those Little Richard hits – Willis Jackson, so people like that mainly.  But, you know, I like the big tone, the big sound, not so many notes. There’s a lot of people who like technicians. I was never into technicians. I was always more into melody, sound, and the ability to move people. I try to get the audience right in their soul and make them feel something, that’s what I’m going for.  

When did you start to play the saxophone? Was it your first-choice instrument?

Oh, I started playing the sax when I was a kid. I played in school band. Hearing all those 50’s rock and roll records my dad used to listen to is what drew me to the saxophone. But I also studied the piano starting at five years old and the guitar as well, and they’ve become instruments that I do play professionally.  Nevertheless, the sax was the one, the one instrument which I really became serious about. I studied at the University of Miami, where I put in hours and hours on the horn, and Miami is where I started my professional life.  I consider the saxophone to be my artistic voice.

When I was doing the research about you, I have found that you are a very busy man, because you play the saxophone in all styles, compose music for films and television series, do your own project Ron Dziubla Group, you tutor Pro Tools and living academic life in LA Music Institute. And, last but not least, you record music. How do you handle and prioritize all these activities?

Yeah, I guess we could say that I live a dual life. I live in LA, I’ve been here for about 20 years now, and besides being a saxophonist I also have my role at Musicians Institute as the Dean of Performance Studies, so I live in academia and I live in rock and roll, and I try to keep it all straight!  In the past ten years, the teaching has turned into administration, so that makes it a little bit easier when I have to go to a recording session because I don’t have to sub out of a class. But you know, all these activities are important. As musicians and independent artists and as people that make our lives in creative pursuits you must keep a number of what we say “irons in the fire”. If you want to play music it’s not enough just to just play gigs locally, you won’t survive. You need to be able to tour, and generally you can make more money touring than you do playing locally.  And you need to record, go to the studio, engineer, mix, etc.  You need to do everything you can do to make a living.  It’s kind of like a part of the deal when you make a life in LA. Music centers like this are very intense, Los Angeles, New York, Nashville… because there’s a lot of people doing what we do, so when you are an independent contractor, you can’t stop working. It’s a matter of just keeping it all going.  And for my life, as I’ve mentioned, in addition to the saxophone I’m a Dean at the college and with my fellow administrators, we basically run the academic side of the school. We are hopefully nearing the end of the pandemic so we’re trying to return to campus and deal with the pandemic’s repercussions, which means there is a lot of pressure and a lot of things to get done. On top of that, I’m also part of the LA music scene so I’m trying to play the saxophone as much as I can. The beginning of the pandemic was crazy because everything suddenly disappeared. I remained very busy due to my work at the school, but most of us, the musicians, were like: “I don’t know what to do” because everything just went away. You get used to being really busy, and even though you are secure and you’re getting your bills paid, you’re still freaking out because everything you’ve done in your life has just disappeared. So, that’s what we’re all going through. Everything just changed. However, in January this year I could tell the industry was coming back because out of nowhere everybody started calling for recording, it was like: “hey I’m doing this record, I need 12 sax sections” or “can you play on these three tracks?”  etc. So, for the first part of this year, it just got straight back to being completely busy again. Regarding time management – it’s all about getting work done by the time it needs to be done. Sometimes you need to work at night, sometimes on the weekends but that’s what we do. I have been doing it for years and I’m happy that sessions are back because it tells me that the music industry really is trying to get started again and we just might get back to normal sometime soon.

So, you do have some perspective for live shows this year?

Yes, nothing for me as of yet as a solo artist but a lot of people are calling me to play. I know the “Celebrating David Bowie” tour people are trying to get going again. There are other private events going on that I’m getting called for. There’s the blues scene getting back – just finished a record produced by the guitarist Kid Ramos – he produced and played on it, and I can see more gigs coming up. A lot of people are recording, a lot of people are trying to book dates and I’m hoping that it now sticks. I think a lot of big touring is not going to be around this year, maybe at the end of the year, but I imagine 2022 is going to be quite large.

Hopefully! Do you have any plans for this and upcoming year with your own project – Ron Dziubla Group?

It’s been pretty dormant for this year because of what’s going on but that’s one of my goals for when things normalize. I like to take the opportunity to focus more on myself than serving other artists as I have for years and years. The great thing about putting everything on hold, which the pandemic did to all of us, it gives you a chance to see where you truly want to be and reevaluate everything. That was one of many things that came out of it for me, and I said – wow you’ve been really busy, running around taking care of everything. And I asked myself “what do I really want to do?”. So, as an artist, the Ron Dziubla Group is going to be the focus for the end of this year and next year for sure.

Do you think about touring with this project?

I would love to be able to tour and play some shows in Poland, because I love the Polish audiences. Honestly, I couldn’t believe how many people were at a jam session in Warsaw on Wednesday night. In LA if you don’t have the rock stars up on stage, then you won’t get anyone in the seats. It’s pretty brutal but it works like that here. It gets better when you get outside of LA, a little bit when you go North and to Orange County. So, I was really refreshed by being in the clubs in Warsaw, seeing like people were just out and enjoying great music. I would like to be a part of it.

I really hope that I will be able to see you live here in Warsaw or Cracow or somewhere else in Poland.

You’ll be the first person I call, I’ll let you know.

Oh, thank you so much, I’m looking forward to it. And do you have any plans related to recording some album(s)?

I’ve had some preliminary discussions with some producers and with some studios here in town, but everything has been kind of shut down. But yes, I do have some plans for doing stuff this year.

With your Group or solo as well?

Solo and collaborations. Sometimes I like to put it all on me and just do it myself, sometimes I like to work with other people. I have my friend Scrote who talked about producing some tunes with me, he’s the one that created “Celebrating David Bowie”. I also have another studio I love to work in run by my friend Peter Curry who works with Los Straitjackets most, his well-known instrumental band. One of my old students turned into a dear friend of mine.  Yuta is always writing and collaborating in the hip-hop world and always asking for sax tracks.  So yeah, there are a number of situations there.

It looks like you are going to be very busy again.

I’m looking at the opportunities that come to me as far as being a sideman is concerned, as I was saying earlier, there are some touring possibilities that might be coming up.  But I really want to focus on new music and myself as an artist, not so much with a label but on my own, to be able to travel the world and take my music to wherever I travel.  If there are any sort of opportunities in Poland, that would be great. That’s what I’m looking forward to, to see the world and play with musicians or work with rhythm sections throughout the world. A lot of great musicians are in Poland and throughout Europe; I’ve spent a lot of time over there and it would be great to go over again and work with some of the musicians I’ve met over the years.

Do you have any specific musicians that you would like to have on your record as a feature?

I haven’t thought about that recently. Lately, I’ve thought more about the music than who might play on it. Living in LA, when you’re talking about musicians that you want to work with and individuals you probably grew up knowing about, it’s like being a kid in a candy store, honestly.  We are surrounded by so many great musicians in LA, and I’ve been very fortunate to work with a whole lot of them. One of my favorite guitarists before I moved to LA was Waddy Wachtel; I always loved his work with Keith Richards and X-Pensive Winos. Playing with him has been the best because I was a huge fan of his work. I also worked with Bernard Fowler, who is one of the singers with the Rolling Stones; I played a track on his latest solo record, where he did a bunch of spoken word versions of Rolling Stones classics.  But I didn’t really answer the question, did I?  I made a point of getting as many of my dream list musicians on my last two records, so now I’m just at the point of writing again and figuring out how I should be releasing music at this time, and who I want to work with in the near future.

So far you have recorded 3 solo albums…

Yes, I put out one called “Some Strange Blues”, there are a lot of great LA musicians here. Kid Ramos is on that, he is a very well-known blues guitarist; he spent years with the Fabulous Thunderbirds.

You started with my favorite one, I love this album.

Oh, thank you!  There’s a lot of really old school blues sounds on that, coupled with a lot of modern technology. There’s a track on there with Carl Sonny Leyland, world renowned as a boogie woogie 50’s trad jazz pianist. That was the first time Carl has ever played with the drum machine, or I should say drum loop. I like coupling those sounds, no one would ever catch Carl playing with something like that. LA rock god Eric Dover is playing guitar on the same track.  Eric spent years with Jellyfish, Alice Cooper, and Slash’s Snakepit.  I love how well the track works with two world class musicians from such different worlds!  My lifelong friend Brett Simons produced and engineered “Some Strange Blues”.  It’s a great story because Brett and I grew up in Northwest Indiana together.  He is now the bass player in the band Chicago, I’m very proud of him getting that gig. Another record is “Nasty Habit” and that’s more traditional old school honking R&B. I did that at Pete Curry’s  studio. It’s very much an analogue old school recording, there’s no digital artifacts on that record, besides it being released on CD. And there is my “Philly Mac” album. That was a result of doing a lot of recording, a lot of tracks over a long period of time.  I just needed to put them together, so my good friend Phil McArthur (we met touring with Ricky Martin), who’s a bassist and engineer/producer in South Florida and I just worked together on that and we shared the publishing. I recorded everything, sent it to him to mix and master and then we put it out, that’s how that worked.  It’s even more tech heavy than “Some Strange Blues”, with the tech meshing with the old school sounds.

So, we have three albums and they’re all very different…

That’s true, they are very different. Well, they are all very much blues based, they all feature my big saxophone sound, but yeah, they all have their own unique quality. I love them all, but I think that Some Strange Blues has a lot of that combination of electronic aspects and old school and new school aspects that are like no others. It’s always best for me to mix it up. I always try to spend time writing and recording and coming up with something that’s not same as what is usually done.  I always try not to make it too perfect; I don’t want it to be like that because we live in this world where everything can be fixed digitally in audio recording, an engineer can go in there and line things up and make everything nice and perfect. And I found that when you make it a little too perfect – nobody’s interested in it. It just sounds like everything else. So, I just kind of throw it down, and it ends up sounding like it has more life to it.

I guess when something is too perfect it’s just not real, it doesn’t sound/look naturally, doesn’t have its soul.

Exactly. It’s true. You must hear and feel that soul. I did a lot of work with Duane Eddy, who is a very famous guitarist, he’s in the Rock and Roll Hall of Fame, and he’s a person that influenced a lot of great guitarists, and no matter what amplifier he was playing, no matter what he was using for his vibrato, no matter what amp configuration they would bring him, it always sounded like his own unique style, imperfections and all.  Once we had a great gig with Duane at the NAMM Show in Anaheim California playing a party for Gretsch guitars.  My pal Brett Simons, that I told you about, was playing bass with Duane, along with myself and the drummer Kevin Stevens.  Jeff Beck was also playing that night, and we managed to get him to sit in with us on a tune (that’s another story!).  Hearing those two guitarists playing together, Jeff Beck and Duane Eddy, and hearing their individual sounds, it was just amazing. It’s not about massive technique, it’s always about the individual sound, the sound of the artist. Artists establish their own identity and are true to themselves, and that night was a magical moment of artistry on stage. That’s the most important thing, it’s not about flash but about honesty.

Well said, I fully agree with that. I would like to ask you one more question – how do you recall the cooperation with Joe Bonamassa and Beth Hart? I know that you were on tour with them here in Europe.

Oh, it was a great tour. It was actually the first time I toured with Joe, so that was the initial start of my relationship with him and my relationship with Kevin Shirley, the producer. We were in Europe for I think 3 weeks and it was terrific. Beth is a powerhouse. To hear her every night really nailing everything was quite a thing. Beth is true, she’s honest, everything she sings – there is nothing but honesty in it.  Everything she says, she’s living, honestly.  What a great artist. And Joe is terrific as well. He’s like a Paganini.  This is what I figured out about Joe. His technique is so massive, that when you watch him on stage, and you hear it and you’re just blinded by it. And that’s what I see in the audience, they are just blown away. And besides that he’s just a terrific guy. These are things that people don’t see, because when you tour with Joe you know the show starts today, you got to be on stage like 5 minutes to 8 getting ready because you’re going on time, there’s no messing around.  And when you look at venues and business people, Joe’s great as well, he’s a nice guy, he’s going to put on incredible show, he’s going to be in and out on time. That’s what the venues are worried about, overtime, so it’s terrific for them to work with him. That was literally a great tour, and the great DVD concert was recorded there in Amsterdam. I can’t say enough good things about Joe and Beth and Kevin and that whole team, they are really top of the tops.

Are you going to continue the cooperation with this team in the future?

I just did a record in January for Kevin Shirley, so I’m always in contact with Kevin.  He’s putting together a rockabilly supergroup between Australia and LA and London. I did all the saxophones and sax sessions on the record, so they tell me I’m in the band!  Chris Cheney of the Living End is playing guitar on that. He is a friend of ours from here in LA, our kids went to the school together.  Jimmy Barnes, an Australian vocalist of Cold Chisel is singing and leading the whole thing and they’ve got Slim Jim Phantom from the Stray Cats playing drums and Jules Holland playing the keyboard.  So, it’s a really great record, I can’t wait to hear it and for the world to hear it and I hope for touring opportunities for that in 2022 because the band is just incredible.

I hope that if there is going to be a tour, you will visit Poland with this super group as well.

Would be great. That’s a really pretty exciting project. We’ll see what happens.


Ron Dziubla to amerykański saksofonista, polsko-japońskiego pochodzenia. Choć muzyka, którą tworzy, opiera się głównie na mocnych, bluesowych fundamentach, jest niezwykle wszechstronnym i otwartym na różne style i gatunki muzyczne wirtuozem. Współpracował z takimi artystami, jak m.in.: Duane Eddy, Joe Bonamassa, Los Straitjackets, Nick Waterhouse, Royal Crown Revue, Joe Perry, Waddy Wachtel, John Mayall, Adrian Belew , Todd Rundgren czy… Ricky Martin, Chayanne i Franco de Vita. Koncertował niemal na całym świecie, nie miał jednak -> jeszcze <- okazji wystąpić w Polsce. W rozmowie z Magdą Żmudzińską opowiada m.in.: o swoich polskich korzeniach, wrażeniu, jakie wywarła na nim Polska i nasza rodzima scena muzyczna, dotychczasowych płytach i kooperacjach, łączeniu oldschoolowego brzmienia z możliwościami, jakie daje nowoczesna technologia, o tym, do jakich wniosków doprowadziły go przemyślenia spowodowane wymuszonym, pandemicznym zwolnieniem tempa, a także o muzycznych planach na przyszłość.

Chciałabym zacząć od historii Twojego pochodzenia, ponieważ wiem, że masz polskie korzenie, zgadza się? Mógłbyś opowiedzieć nam o nich coś więcej?

Tak, mam polskie korzenie i chyba to jest główna rzecz, która doprowadziła nas do dzisiejszej rozmowy. Pochodzę z Northwest Indiana, niedaleko Chicago, rodzina od strony mojego ojca to Polacy, a mama, która zmarła półtora roku temu, była Japonką. Jestem więc w połowie Japończykiem, a w połowie Polakiem i uwielbiam o tym rozmawiać. Stąd to wszystko się bierze. Zawsze byłem dumny z mojego dziedzictwa, ale ostatnio zacząłem jeszcze bardziej interesować się odkrywaniem tych rodzinnych korzeni. Wiesz, jako muzyk zwiedziłem świat, widziałem wiele krajów Ameryki Łacińskiej, Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej, Europy, Bliskiego Wschodu, Afryki Południowej, Azji i oczywiście prawie całe Stany Zjednoczone, dwa razy występowałem w Japonii, ale nigdy nie miałem okazji wystąpić w Polsce.

Właśnie chciałam zapytać, czy kiedykolwiek tu byłeś.

Jako muzyk nie, ale prywatnie tak. Właściwie to jest ciekawa historia z tą wizytą. Kilka lat temu w mojej pracy w Musicians Institute spotkałem Polkę, która zwiedzała kampus. Gdy zauważyła moje nazwisko, zapytała o moje pochodzenie. Po omówieniu naszych podobnych historii powiedziałem jej, że nadchodzącą trasę kończę w Berlinie, ona natomiast na to odpowiedziała: „Musisz jechać do Polski”. I wiesz, chociaż nigdy tego nie robię, nigdy nie przedłużam pobytu pod koniec tras – po prostu robię swoje i wracam do domu – tym razem powiedziałem: „Tak, naprawdę muszę jechać do Polski.” Nie pamiętam jej imienia, bo to było przypadkowe spotkanie, ale dzięki niej w końcu to zrobiłem, odwiedziłem kraj przodków. Skończyłem trasę „Celebrating David Bowie” w Berlinie, wszyscy lecieli do domu, a ja pojechałem autobusem do Polski i po prostu uciekłem na chwilę od swego codziennego życia. Wyłączyłem telefon, pojechałem na kilka dni do Krakowa, potem pojechałem na kilka dni do Warszawy i ogromnie mi się to spodobało.

Jak odebrałeś Polskę? Jakie było Twoje pierwsze wrażenie?

Myślę, że to wszystko jest poniekąd magiczne. W Krakowie po prostu odpoczywałem, zwiedzałem i chłonąłem miasto itd. Ale kiedy pojechałem do Warszawy, mój przyjaciel, z którym chodziłem na studia – Shane Soloski, wspaniały muzyk z LA, producent i właściciel studia – zaczepił mnie i powiedział: „Musisz zadzwonić do mojego przyjaciela Bartoka, nazywa się Bartozzi Bartok Wojciechowski i jest bardzo znanym basistą”. Zadzwoniłem więc, Bartok przyjechał do hotelu, poszliśmy do jego studia, kręciliśmy się po mieście i wylądowaliśmy w klubie, gdzie spotkałem wielu muzyków. Jedliśmy świetne polskie jedzenie, piliśmy piwo i spędzaliśmy miło czas. Będąc w klubie poznałem muzyka Michała Sołtana, który powiedział: „Och, masz świetną historię, jesteś Polakiem, musisz przyjść do klubu Rotary”. Pomyślałem, że to super pomysł, ale miałem zaplanowanych tylko kilka nocy w mieście. Na szczęście spotkanie w klubie Rotary miało się odbyć następnego dnia, wybrałem się więc tam. Rozmawiałem z bywalcami klubu o moim życiu w branży muzycznej i na studiach wyższych w Musician Institute, a razem z Michałem zagraliśmy nawet kilka kawałków. Wieczór skończyłem, biorąc udział w bluesowym jam session, prowadzonym przez Bartosza Łęczyckiego, i świetnie się przy tym bawiłem. Potem nadszedł czas, aby wrócić do LA. W Warszawie spędziłem tylko kilka dni, ale były naprawdę wspaniałe. Zwiedzanie krajumoich przodków i spędzanie czasu ze świetnymi muzykami, to było najlepsze doświadczenie tego wyjazdu. Nie mogę się doczekać powrotu do Polski. Rezonowałem z tym krajem i naprawdę czułem się tu jak w domu. Inną rzeczą, którą zauważyłem, było to, że Polska wygląda bardzo podobnie do miejsca, w którym dorastałem w północno-zachodniej Indianie, na obrzeżach Chicago. To tak, jakby moi przodkowie, którzy osiedlili się w okolicach Chicago, znaleźli miejsce, które przypominało im ojczyznę. Jadąc pociągiem z Krakowa do Warszawy, przypomniało mi się, jak wygląda pociąg z Northwest Indiana do Chicago.

Śledzisz polską scenę muzyczną?

Trochę, staram się patrzeć, co się dzieje. Podróż do Polski była dla mnie wprowadzeniem na polską scenę muzyczną. Wiem co nieco o fanach, trochę o artystach – głównie o scenie bluesowej, ponieważ to jest najbliższe temu, kim sam jestem jako artysta. Prawdę mówiąc, właściciel RipCat Records – wytwórni bluesowej z Południowej Kalifornii, która wydała moją ostatnią płytę – Scott Abeyta, dużo koncertował w Polsce i to on pierwszy powiedział mi, jak kocha tutejszą scenę muzyczną. Gdy sam tu dotarłem byłem kompletnie oszołomiony i zauroczony jednocześnie zatłoczonym, wypełnionym w środowy wieczór klubem, gdzie ludzie zgromadzili się na bluesowy jam session. Nie znajdziesz tego zbyt wiele w LA. Tradycje artystyczne w Polsce są mocno osadzone, a Wasza scena wydaje mi się bardzo otwarta. Chciałbym być jej częścią.  Po tej podróży udało mi się nawiązać kontakt z wieloma polskimi artystami w mediach społecznościowych i cieszę się, że wciąż go utrzymujemy, że widzę, co wszyscy porabiają.

Czy masz jakichś konkretnych polskich artystów, z którymi chciałbyś nawiązać muzyczną współpracę?

Mam kilka osób ze sceny bluesowej, którymi jestem zainteresowany w kontekście współpracy. No i oczywiście mojego przyjaciela Bartoka – on jest bardzo utalentowanym basistą. Ostatnio obejrzałem jeden z jego koncertów na żywo w Warszawie i byłem zachwycony. Jest wspaniały. Gra muzykę, której sam generalnie nie gram, ponieważ jestem artystą bardziej opartym na korzeniach, bardziej skłaniam się ku bluesowi i starej muzyce Nowego Orleanu. Ale, w ogólnym ujęciu, kocham muzykę, jeśli jest dobra, i kocham ją jeszcze bardziej, jeśli jest innowacyjna i trafia w moje serce, moją duszę. Uwielbiam scenę bluesową w Polsce i wydaje się, że jest niezwykle silna. Bardzo chciałbym współpracować, grać i występować z polskimi artystami i być może przywieźć do Polski swoje melodie i dźwięki.

Zauważyłam, że jesteś otwarty na różne style, że nie trzymasz się jednego gatunku muzycznego.

Generalnie tak, ale mam swoje miłości. Jeśli chodzi o saksofon, to stare honkery R&B, ECM jazz, blues i oldschoolowa muzyka Nowego Orleanu. Wierzę jednak w bycie kompletnym muzykiem, mającym pełną kontrolę nad instrumentem i będącym w stanie zaistnieć w wielu stylach i gatunkach – nie, żebym uważał, że  jest to absolutnie konieczne do bycia artystą – dla mnie jest to po prostu wyzwanie, które daje mi satysfakcję. Byłem w stanie intensywnie występować i nagrywać z wieloma światowej sławy artystami, w wielu bardzo różnych gatunkach: Duane Eddy (rockabilly), Ricky Martin (latin pop), Joe Bonamassa (blues), Royal Crown Revue (swing ), żeby wymienić tylko kilka – i jestem z tego bardzo dumny.

Myślę, że częściowo jest to odpowiedź na moje następne pytanie. Chciałam się dowiedzieć, czy, pomimo tego, że jesteś bardzo otwarty na różne style,  masz jakieś ulubione gatunki muzyczne…

Uwielbiam odkrywać nową muzykę, lubię słuchać nowych rzeczy. Generalnie nie mam ulubionego niczego – nie mam jednego ulubionego jedzenia, ulubionej muzyki itp., ale mam ulubione, w liczbie mnogiej. Lubię dobre rzeczy i uwielbiam różnorodność. Uwielbiam słuchać KCRW, stacji radiowej z siedzibą w LA, która przełamuje wielu artystów. Lubię słyszeć połączenie brzmień starej szkoły i nowoczesnych technik produkcji. Lubię artystów, którzy pokazują, że odrobili pracę domową i słyszę w ich muzyce, że mają swoje wpływy. A jeśli słyszę, że ktoś robi dużo Staxa lub Motown i że połączył to z nowoczesną technologią, to jest to coś, w co naprawdę się zagłębiam. Ogólnie nie lubię żyć przeszłością, lubię odwoływać się do przeszłości, ale potem lubię przechodzić do przyszłości. Lubię korzystać z tego, co jest dla nas dostępne. Wiesz, Muddy Waters i Howlin’ Wolf, kiedy przeszli na elektroniczne i wzmocnione dźwięki, to było wtedy też nowoczesne! Dlatego lubię słuchać historii i innowacji. Ale generalnie mam wielu faworytów, staram się nie ograniczać. Ostatnio słucham wiele Charlotte Gainsbourg, Tycho i kilku starych ulubieńców, takich jak Kenny Burrell i Stanley Turrentine.

Którzy artyści wpłynęli na Ciebie (i sposób, w jaki grasz) najbardziej?

Jest ich dużo, ale Jan Garbarek i King Curtis byli moimi ogromnymi inspiracjami. Obaj pochodzą z bardzo różnych miejsc, ale wspólnym wątkiem między tymi dwoma saksofonistami jest naprawdę potężny dźwięk; dźwięk, który bardzo, bardzo koresponduje z ich wewnętrznym zwierzęciem. Uwielbiam też Davida Sanborna, Jr. Walkera, Stanleya Turrentine’a, nie mogę zapomnieć Lee Allena – był mistrzem w graniu wszystkich tych hitów Little Richarda – Willisa Jacksona, więc to głównie tacy ludzie. Ale wiesz, ja lubię potężny ton, głębokie brzmienie, nie za dużo nut. Jest wiele osób, które lubią techników. Ja nigdy nie interesowałem się technikami, zawsze bardziej interesowałem się melodią, dźwiękiem i umiejętnością poruszania ludzi. Staram się dotykać duszy publiczności, sprawić, żeby coś poczuła. To jest to, do czego zmierzam.

Kiedy zacząłeś grać na saksofonie? Czy to był Twój instrument tzw. pierwszego wyboru?

Och, zacząłem grać na saksofonie, kiedy byłem dzieckiem. Grałem w szkolnym zespole. Słuchanie tych wszystkich rock and rollowych płyt z lat 50-tych, które puszczał mój tata, przyciągnęło mnie do saksofonu. Ale uczyłem się też gry na pianinie, kiedy miałem pięć lat, a także na gitarze, i stały się one instrumentami, na których również gram zawodowo. Niemniej jednak saksofon był tym jednym instrumentem, o którym naprawdę zacząłem myśleć na poważnie. Studiowałem na Uniwersytecie w Miami, gdzie spędzałem wiele godzin, grając na waltorni. To w tym mieście też zacząłem swoje życie zawodowe. I to właśnie saksofon uważam za swój artystyczny głos.

Podczas researchu odkryłam, że jesteś bardzo zajętym człowiekiem – grasz na saksofonie (w wielu grupach i wielu stylach), komponujesz muzykę do filmów i seriali, prowadzisz własny projekt Ron Dziubla Group, robisz tutoriale z Pro Tools i  pracujesz w LA Music Institute i, „last but not least”, nagrywasz muzykę. Jak radzisz sobie z tymi wszystkimi zadaniami i jak ustalasz priorytety działań?

Tak, myślę, że moglibyśmy powiedzieć, że żyję podwójnym życiem. Mieszkam w Los Angeles, jestem tu od około 20 lat i oprócz bycia saksofonistą pełnię również funkcję dziekana Wydziału Performatyki w Musicians Institute więc żyję trochę w środowisku akademickim i trochę w rock and rollu i staram się w tym wszystkim trzymać prosto. W ciągu ostatnich dziesięciu lat nauczanie przekształciło się w administrację, co zdecydowanie ułatwia wiele rzeczy, np. kiedy muszę iść na sesję nagraniową, ponieważ nie muszę już opuszczać zajęć. Ale wiesz, wszystkie te czynności są ważne. Jako muzycy i niezależni artyści oraz jako ludzie, którzy żyją z twórczości, musimy zachować pewną ilość tego, co nazywamy „żelazem w ogniu”. Jeśli chcesz grać muzykę, nie wystarczy grać tylko lokalnie – w ten sposób nie przeżyjesz. Musisz być w stanie koncertować, generalnie w trasie zarobisz więcej  niż grając na własnym podwórku. I musisz nagrywać, iść do studia, zająć się montażem, miksowaniem itp. Musisz zrobić wszystko, co w twojej mocy, aby zarobić na życie. To nieodłączna część umowy życia w Los Angeles. Centra muzyczne takie jak to są bardzo intensywne – LA, Nowy Jork, Nashville… ponieważ wiele osób robi dokładnie to samo, co my. Kiedy jesteś niezależnym wykonawcą, nie możesz przestać pracować. Więc jest to kwestia utrzymania tego wszystkiego. W moim przypadku, jak już wspomnieliśmy, oprócz saksofonu, jestem dziekanem w college’u i wraz z moimi kolegami z administracji, co do zasady prowadzimy akademicką stronę szkoły. Mamy nadzieję, że zbliżamy się do końca pandemii, więc staramy się wrócić do kampusu i poradzić sobie ze skutkami pandemii, co oznacza, że ​​jest dużo presji i wiele rzeczy do zrobienia. Poza tym jestem również częścią sceny muzycznej LA, więc staram się grać na saksofonie tak często, jak tylko mogę. Początek pandemii był szalony, bo wszystko nagle wyparowało. Ja byłem jeszcze zajęty pracą w szkole, ale większość z nas, muzyków, mówiła: „Nie wiem, co robić”, bo wszystko po prostu nagle stanęło. Przyzwyczajasz się do bycia bardzo zajętym i chociaż masz jakieś zabezpieczenie i jesteś w stanie zapłacić rachunki na czas, nadal wariujesz, ponieważ wszystko, co zrobiłeś w swoim życiu, właśnie zniknęło. Wszyscy przez to przechodzimy, wszystko się po prostu zmieniło. Jednak w styczniu tego roku zauważyłem, że branża wraca, ponieważ znikąd wszyscy zaczęli dzwonić w sprawie nagrywania: „Hej, robię tę płytę, potrzebuję 12 sekcji saksofonowych”,  „Czy możesz nagrać te trzy utwory?” itd. Tak więc przez pierwszą część tego roku właściwie wróciłem do całkowitej zajętości. Jeśli chodzi o zarządzanie czasem – grunt, aby praca została wykonana odpowiednio i w terminie. Bywa, że trzeba pracować w nocy, bywa, że w weekendy, ale tak właśnie robimy. Działam tak od lat i ogromnie cieszę się, że sesje wróciły, ponieważ jest to dla mnie sygnał, że przemysł muzyczny naprawdę próbuje zacząć od nowa i być może wkrótce wszystko powróci do normy.

Czyli są perspektywy na jakieś koncerty w tym roku?

Tak, na razie nie ma nic dla mnie jako solowego artysty, ale odbieram już sporo telefonów w sprawie grania. Wiem, że ludzie od „Celebrating David Bowie” próbują wznowić trasę. Odbywają się też prywatne imprezy, na które dostaję propozycje zagrania. Wraca scena bluesowa – właśnie skończyłem nagrania na płytę wyprodukowaną przez gitarzystę Kida Ramosa – i widzę, że zbliżają się kolejne koncerty. Wiele osób nagrywa, wiele osób próbuje umawiać się na sesje i mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma. Myślę, że w tym roku nie będzie wiele tych dużych koncertów, może pod koniec roku jakieś, ale oczami wyobraźni widzę, że 2022 zapowiada się naprawdę wielki.

Miejmy nadzieję, że taki właśnie będzie! A czy masz jakieś plany, na najbliższą przyszłość, związane z Twoim projektem – Ron Dziubla Group?

W tym roku temat był całkowicie uśpiony z powodu tego, co się dzieje, ale to jeden z moich priorytetów, kiedy już wszystko wróci do normy. Chciałbym skorzystać z okazji i bardziej skupić się na sobie niż na służeniu innym artystom, co robiłem przez ostatnie lata. Jedną z najlepszych rzeczy w takim zatrzymaniu wszystkiego, co stało się za sprawą pandemii, jest szansa zobaczenia, gdzie naprawdę chcesz być i ponownej oceny wszystkiego. To było jedno z wielu przemyśleń, które mi z tych ewaluacji wynikły. Powiedziałem sobie – „Wow, byłem naprawdę zajęty, biegając dookoła i dbając o wszystko”. I zadałem sobie pytanie: „Co tak naprawdę chcę robić?”. Tak więc z artystycznego punktu widzenia Ron Dziubla Group będzie z pewnością w centrum mojej uwagi, zwłaszcza pod koniec tego roku i na pewno w roku przyszłym.

Myślisz także o trasie ze swoją Grupą?

Bardzo chciałbym móc koncertować i zagrać kilka koncertów w Polsce, bo kocham polską publiczność. Szczerze mówiąc, nie mogłem uwierzyć, ile osób było na jam session w środę wieczorem w Warszawie. W LA, jeśli nie masz gwiazd rocka na scenie, nie masz szans wypełnić sali. To dość brutalne, ale tak to tutaj działa. Jest lepiej, gdy wyjedziesz poza LA, gdy pojedziesz na północ i do Orange County. Byłem więc naprawdę mile zaskoczony, będąc w klubach w Warszawie, widząc, że ludzie po prostu wychodzą i cieszą się świetną muzyką. To było bardzo odświeżające. Chciałbym być tego częścią.

Mam wielką nadzieję, że będę miała okazję zobaczyć Cię na koncercie w Warszawie, Krakowie lub gdziekolwiek indziej w Polsce.

Będziesz pierwszą osobą, do której zadzwonię.

Och, bardzo dziękuję. Będę wypatrywać wieści. A czy masz w planach również wydanie płyty?

Miałem kilka wstępnych rozmów z niektórymi producentami i z kilkoma studiami w mieście, ale wszystko zostało zamknięte i jakby zamrożone. Ale tak, mam plany na ten rok.

Wyłącznie z Grupą czy również solo?

Solo i kolaboracje również. Czasami lubię brać wszystko na siebie i po prostu zrobić coś sam, czasami lubię pracować z innymi ludźmi. Mam przyjaciela Scrote’a, który rozmawiał ze mną o wyprodukowaniu kilku kawałków, to on stworzył „Celebrating David Bowie”. Mam też inne studio, z którym uwielbiam pracować, prowadzone przez mojego przyjaciela Petera Curry’ego, który najbardziej kojarzony jest z Los Straitjackets, jego dobrze znanym zespołem instrumentalnym. Jeden z moich starych uczniów zamienił się w mojego drogiego przyjaciela. Yuta pisze i pracuje w świecie hip-hopu i zawsze prosi o jakieś saksofonowe partie. Więc tak, będzie trochę takich sytuacji.

Faktycznie, wygląda na to, że sporo będzie się u Ciebie działo.

Patrzę na możliwości, które przychodzą do mnie, dopóki działam jako sideman. Jak mówiłem wcześniej, są pewne możliwości koncertowania, które mogą się pojawić. Ale naprawdę chcę skoncentrować się na nowej muzyce i na sobie jako artyście, nie tyle z wytwórnią, co na własną rękę, aby móc podróżować po świecie i zabierać moją muzykę wszędzie, dokąd będę chciał pojechać. Jeśli w Polsce pojawią się jakieś możliwości, to byłoby wspaniale. To jest to, czego nie mogę się doczekać, aby zobaczyć świat i grać z muzykami lub pracować z sekcjami rytmicznymi na całym świecie. Wielu świetnych artystów jest w Polsce i całej Europie; spędziłem tu dużo czasu i cudownie byłoby wrócić i pograć z niektórymi muzykami, których miałem przyjemność poznać na przestrzeni minionych lat.

Czy są jacyś konkretni muzycy, których chciałbyś mieć na swojej płycie jako gości?

Ostatnio o tym nie myślałem. Ostatnio myślałem więcej o samej muzyce niż o tym, kto mógłby na płycie się pojawić. Mieszkanie w LA, jeśli mówimy o muzykach, z którymi chcielibyśmy pracować i/lub przy muzyce których dorastaliśmy, jest jak bycie dzieckiem w sklepie z cukierkami. Jesteśmy tu otoczeni przez tak wielu wspaniałych artystów. Miałem szczęście pracować z wieloma z nich. Jednym z moich ulubionych gitarzystów przed przeprowadzką do LA był Waddy Wachtel; zawsze podziwiałem jego współpracę z Keithem Richardsem i X-Pensive Winos. Granie z nim było najlepsze, ponieważ byłem wielkim fanem jego twórczości. Pracowałem także z Bernardem Fowlerem, który jest jednym z wokalistów zespołu The Rolling Stones; zagrałem track na jego ostatniej solowej płycie, na której zrobił kilka mówionych wersji klasyków The Rolling Stones. Ale tak naprawdę chyba nie odpowiedziałem na pytanie, prawda? Zależało mi na tym, żeby na moich ostatnich dwóch płytach znalazło się jak najwięcej muzyków z mojej listy marzeń i to się udało. Teraz jestem w punkcie ponownego spisywania takiej listy i zastanawiania się, jak powinienem wydać tę muzykę oraz z kim chcę pracować z w najbliższej przyszłości.

Jak dotąd masz na swoim koncie 3 solowe albumy…

Tak, wydałem jeden zatytułowany „Some Strange Blues”, jest tu wielu świetnych muzyków z LA. M.in Kid Ramos, który jest bardzo znanym gitarzystą bluesowym; spędził lata z Fabulous Thunderbirds.

Zacząłeś od mojego ulubionego.

Och, dziękuje! Jest w tym dużo naprawdę oldschoolowych brzmień bluesowych w połączeniu z dużą ilością nowoczesnej technologii. Jest tam utwór z Carlem Sonnym Leylandem, znanym na całym świecie trad jazzowym pianistą, w stylu boogie woogie lat 50-tych. To był pierwszy raz, kiedy Carl grał z automatem perkusyjnym, a raczej powinienem powiedzieć pętlą perkusyjną. Lubię połączenie tych dźwięków, nikt nigdy nie przyłapie Carla grającego z czymś takim. Bóg rocka z LA Eric Dover gra na gitarze w tym samym utworze. Eric spędził lata z Jellyfish, Alice Cooperem i Slash’s Snakepit. Uwielbiam, jak dobrze ten utwór współgra z dwoma światowej klasy muzykami, wywodzącymi się z tak różnych środowisk! Mój wieloletni przyjaciel Brett Simons wyprodukował i zaprojektował „Some Strange Blues”. To świetna historia, ponieważ Brett i ja dorastaliśmy razem w północno-zachodniej Indianie. Brett jest teraz basistą w zespole Chicago, jestem bardzo dumny z tego, że tu zagrał. Kolejną płytą jest „Nasty Habit” i jest to bardziej tradycyjne oldschoolowe „trąbienie” w stylu R&B. Zrobiłem tę płytę w studiu Pete’a Curry’ego. To bardzo analogowe, old schoolowe nagranie, nie ma na nim żadnych cyfrowych artefaktów, poza tym, że jest wydane na CD. I jest mój album „Philly Mac”. To był rezultat robienia wielu nagrań, wielu utworów przez długi czas. Po prostu musiałem je poskładać, więc mój dobry przyjaciel Phil McArthur (spotkaliśmy się w trasie z Rickym Martinem), który jest basistą i inżynierem/producentem w Południowej Florydzie, pomógł mi to poskładać. Nagrałem wszystko, wysłałem do niego, żeby zmiksował i zmasterował, a potem wydaliśmy ten krążek. W wielkim skrócie tak to zadziałało. „Nasty Habit” jest jeszcze cięższy technicznie niż „Some Strange Blues”, tu technologia zazębia się z oldschoolowymi dźwiękami.

Mamy więc 3 krążki i każdy z nich jest zupełnie inny…

To prawda, są bardzo różne. Cóż, wszystkie oparte są na bluesie, wszystkie mają potężne brzmienie saksofonu, ale tak, wszystkie mają też swoją unikalną jakość. Kocham każdy z tych krążków, ale myślę, że „Some Strange Blues” ma w sobie dużo tej kombinacji aspektów elektronicznych oraz aspektów oldschoolowych i newschoolowych, które są jak żadne inne. Uwielbiam takie mieszanki. Zawsze staram się spędzać czas na pisaniu, nagrywaniu i wymyślaniu czegoś, co nie jest takie, jak zwykle. Zawsze staram się też nie robić tego zbyt perfekcyjnie; nie chcę, żeby takie było, ponieważ żyjemy w tym świecie, w którym wszystko można naprawić cyfrowo, inżynier może tam wejść i uporządkować nagranie tak, aby wszystko było ładne i doskonałe. A ja odkryłem, że kiedy zrobisz coś zbyt perfekcyjnie – nikt się tym nie interesuje. To wtedy po prostu brzmi tak, jak wszystko inne. Ja odrzucam te poprawki i na końcu, te niedoskonałe kawałki brzmią dla mnie jakby było w nich więcej życia.

Myślę, że gdy coś jest zbyt doskonałe, po prostu nie jest prawdziwe, nie brzmi/nie wygląda naturalnie, nie ma swojej duszy.

Dokładnie. To prawda. Musisz usłyszeć i poczuć tego ducha. Pracowałem dużo z Duane’em Eddy’m, który jest bardzo znanym gitarzystą (jest w Rock and Roll Hall of Fame i jest osobą, która wpłynęła na wielu świetnych gitarzystów) i nieważne na jakim wzmacniaczu grał, nieważne, czego używał do swojego vibrato, nieważne, jaką konfigurację wzmacniacza mu przynieśli, zawsze brzmiało to jak jego własny, niepowtarzalny styl, jego niepodrabialne niedoskonałości itd. Kiedyś mieliśmy świetny koncert z Duane’em na NAMM Show w Anaheim w Kalifornii, graliśmy imprezę dla Gretsch. Mój kumpel Brett Simons, o którym Ci mówiłem, grał na basie, z Duane’em, ze mną i perkusistą Kevinem Stevensem. Jeff Beck również występował tego wieczoru i udało nam się nakłonić go, aby zagrał razem z nami jeden kawałek (to inna historia!). Słyszeć tych dwóch gitarzystów grających razem, Jeffa Becka i Duane’a Eddy’ego, słyszeć ich oryginalny sound, to było po prostu niesamowite. Nie chodzi o masywną technikę, tylko o indywidualny dźwięk, brzmienie artysty. Muzycy ustalają własną tożsamość i są wierni sobie.  I ta noc była takim magicznym momentem artyzmu na scenie. To jest w tym wszystkim najważniejsze, nie chodzi o błyszczenie, ale o szczerość.

Dobrze powiedziane, w pełni się z tym zgadzam. Chciałbym zadać Ci jeszcze jedno pytanie – jak wspominasz współpracę z Joe Bonamassą i Beth Hart? Wiem, że byłeś z nimi w trasie po Europie.

Och, to była świetna trasa. To był właściwie pierwszy raz, kiedy koncertowałem z Joe, więc to był początek mojej relacji z nim i mojej relacji z Kevinem Shirleyem, producentem. Byliśmy w Europie chyba 3 tygodnie i było wspaniale. Beth jest potęgą. Słyszeć ją co wieczór, to nie lada przeżycie. Beth jest prawdziwa, jest bardzo szczera. Wszystko, o czym śpiewa, szczerze przeżywa. Co za wspaniała artystka. Joe też jest niesamowity. Jest jak Paganini, oto, co pomyślałem o Joe. Jego technika jest tak potężna, że ​​kiedy patrzysz na niego na scenie, słyszysz jak gra, jesteś oszołomiony. I to właśnie widzę na widowni, publiczność jest zawsze oczarowana. Poza tym, Joe jest po prostu wspaniałym facetem. To są rzeczy, których odbiorcy nie widzą, ale kiedy wyruszasz w trasę z Joe, wiesz, że koncert zaczyna się dzisiaj, musisz być na scenie 5 minut przed rozpoczęciem, bo wiesz, że zaczynasz o czasie. Z perspektywy organizatorów koncertów i właścicieli klubów Joe jest artystą doskonałym – jest miłym facetem, zrobi niesamowity show, zacznie i skończy w ustalonych godzinach. To była  świetna trasa i został tam nagrany wspaniały koncert na DVD, w Amsterdamie. Wszystko, co o Joe, Beth, Kevinie i całym zespole będzie niewystarczające – oni są naprawdę ludźmi z najwyższej półki. Top of the Tops.

Czy planujesz kontynuować współpracę z tym zespołem w przyszłości?

Właśnie w styczniu nagrałem płytę dla Kevina Shirleya, więc jestem z nim w stałym kontakcie. Kevin tworzy supergrupę rockabilly łączącą Australią, Los Angeles i Londyn. Zrobiłem tam wszystkie saksofonowe partie, jakie znajdują się na krążku, więc mówią mi, że jestem w zespole! Na gitarze gra Chris Cheney z Living End. Chris jest naszym przyjacielem stąd w LA, nasze dzieci chodziły razem do szkoły. Jimmy Barnes, australijski wokalista Cold Chisel, śpiewa i jest frontmanem, Slim Jim Phantom ze Stray Cats gra na perkusji, a Jules Holland gra na klawiszach. Tak więc, to jest/będzie naprawdę świetna płyta. Nie mogę się doczekać, kiedy świat ją usłyszy i mam nadzieję, że w 2022 roku będziemy mieli okazję zagrać parę koncertów z tą grupą, bo zespół jest po prostu niesamowity.

Mam więc nadzieję, że jeśli ruszycie w trasę, odwiedzicie również Polskę.

Byłoby wspaniale. To naprawdę bardzo ekscytujący projekt. Zobaczymy co się wydarzy.

About Zeen

Power your creative ideas with pixel-perfect design and cutting-edge technology. Create your beautiful website with Zeen now.

Więcej wpisów
Fot.: Kinga Górska
#Znowu razem po raz szósty – relacja z SBM FFestivalu 2022