“The world is small” – it’s a popular saying and at the same time so accurate. Andres Iwasaki is a musician, whom I heard in a small bar in Sevilla during an open-mic session, when I was on Erasmus there 3 years ago. A few weeks ago, I met him online to have a talk about the roots of his music, looking for his own path and being true to himself.
We can read in your Facebook description that you are Sevillan-Peruvian with a Japanese surname. How would you say these roots influence your music?
Andres: Yes, as you said, my father is Peruvian, my mother is Spanish, I am from Sevilla, but my great-grandfather was Japanese and this mixture makes me feel like I don’t belong totally to one place, but to many areas. I have listened to a lot of Latin music with my father, I haven’t listened to Japanese music, but it also makes me curious about other cultures and their music. I went on Erasmus in 2015/2016 to the UK and I loved the music there. I used to listen to a lot of music from different places and I like to bring it all together. I feel like once you are creating, there are no limits, no barriers. You usually take everything that you have listened to and create something out of that. So yeah, I feel like my roots do influence my music.
How about this period in the UK? Did you also participate in a music scene there?
Well, actually this was the first time I took part in an open-mic night. I went to a bar and I sang in front of my friends. It was then when I started questioning myself that maybe what I wanted to do in life was actually music, should have something to do with performing art, not with humanities (which I love). I feel like I put myself on stage in the UK and after Erasmus, when I came back to Spain, I had to go to all the open-mic sessions, both in Madrid and in Sevilla.
So that was the trigger that made you connect your life with music?
Yes, completely. And I also remember that my best friend in the UK was a guy from Oman. He was studying performing arts, music at that time, we started jamming, composing songs together. And he was the one who brought me to all the stage life in Newcastle. That was quite an adventure.
Then that was the time when you started thinking of music as a vital part of your professional life. But talking of roots, do you remember any time when music became a part of your life, when you started composing? Was it a natural thing, like a natural part of your identity or maybe you remember some stimula that made you do it?
I remember my sister Paula, who is an actress, started playing the piano when I was really young, maybe I was 7 years old. And I saw her playing, I listened to the piano and I started playing in the air. My parents noticed that and they got me into the school of music. But it was so classical and I wasn’t ready at that point to embrace music in an organized and methodical way, I wasn’t able to enjoy it then, in the end I quit. However, at the same time I listened to my sister playing and I couldn’t resist. I started playing myself, also some melodies that came to my head. And it was always present in that sense. Whenever I played the piano, I usually forgot about everything. Sometimes I tried to go back to this academy, but I couldn’t cope with it, I couldn’t go on.
It was just not your path.
Well, I do remember, once I was in this class with my piano teacher and he told me “Andres, just go on and finish this year”. And I told him that the thing I really enjoyed doing was singing. I wouldn’t have a problem with going onstage with the piano and sing, but I knew that there, in a conservatory, I couldn’t do that. I couldn’t go and play “Imagine” or “Someone Like you” and sing, because what they wanted to hear was Bach and Mozart. It was so stressful to feel all those big names looking at you.
Then you just had to find your very own way of doing things. Now, coming back to the roots for a while, actually I know your music, because I heard you playing live in a bar on one of these open-mic sessions in Sevilla, when I was on Erasmus there. Is Seville a good place to start your music career? I think it has quite a vivid underground music scene, doesn’t it?
Yes, I think Seville is amazing when it comes to this music-related layer of the city. I know a lot of places where you can perform and show your music. Another good thing about Seville is that the people there really welcome music, artists, musicians. They embrace them and want them to feel at home. Here, in Madrid, I feel like there are many open-mic sessions and each of these has its own family, but I perceive them as “colder”, Seville had something special when it comes to this type of events.
We started locally, but now I would like to have a look at something broader. At some point you decided to try a new experience and you took part in the Spanish version of The Voice. As far as I remember, all four seats turned around. How has the experience of taking part in a program like that influenced your career?
Well, I must say that I’m actually quite an insecure person. Every time I went to the stage, I went there thinking: “Maybe this is my last concert, because I haven’t been able to attract enough people with my music, maybe this isn’t the life that I’m meant to have”. But after the Voice, I had such good feedback, I got messages from different parts of the world, it was unbelievable and I feel that I’ve been more confident since I took part in the Voice. I feel I do appreciate my music more after this experience. But the most significant thing about it is that it has given me the recognition and the possibility to record my first EP. I’m super happy that many people got to know me thanks to this program and they helped me finance this CD.
Yes, I’ve heard you raised money for that using crowdfunding. Was it a difficult process?
It was quite a difficult process, but many friends of mine did crowd funding and they went on with their projects. I felt like I had a good fan-base, so I asked myself “Why not?”. Also, I didn’t have money to do all of this by myself. It was a really good experience, it was super hard, it’s still been very hard, because I’m still doing all the packaging, signing the personalized postcards for all the contributors… But I feel very grateful and happy because even though it’s going to take me a long, long time, it’s my way of saying thank you to all these people.
I can imagine it’s an amazing feeling that people contribute to what you do and support you. So you’ve also got some kind of crowd-funding family.
Yes, for example some people from the past that I didn’t think they would remember me also contributed to this project, which was amazing.
Regarding your EP – was it ready before the pandemic or it was in the process of creation?
It was actually in the process. I started recording Al Margen de Ojala in November 2019, but I kept recording throughout the whole year 2020. It was actually crazy, because I couldn’t go to the studio, I couldn’t go out, so I was sending my files to Edu Molina, who is my producer and he was mixing them. Nevertheless, I’d had the songs before. I composed Al Margen de Ojala in 2018, I composed Cada Manana in 2016 and so on. Prestame Tu Cocodrilo was my father’s song from the 80s, so it took even longer to release this one (laugh).
So we can call your EP a bit “pandemic” as it was recorded during this time. Do you think there are any pluses of creation/recording during a pandemic? For sure there are many minuses, but can you think of any advantages?
Well I would say, once you release the EP, people are waiting for it even more than before the pandemic. You know, I released Al Margen de Ojala just before the first lockdown and I felt like during this time, when people were at home, they started talking to their neighbours more, playing music on the balconies together, listening to messages, because that was the way to feel more connected to the world. And I think this actually helped a lot with Al Margen de Ojala which is a song about freedom, desire and hope.
Talking of your songs, I wanted to ask you if there is any common theme there? Did you build the content of your EP around some topic, or is it rather a collection of different thoughts? What was your idea behind putting exactly these songs on your first EP?
Actually, I feel like there’s no connection, they talk about different topics. Al Margen de Ojala is about hope and freedom, Nace el Hombre is about language, Cada manana is about childhood, Gracias a tantos is about saying thank you and so on, Dire que si is a sort of song for people, who aren’t assertive. I feel like these are medical songs in some way. They came to me in a moment I needed to reflect about language, in a moment I needed to reflect about freedom, my problems. This is some kind of medicine for myself, and maybe for some other people too.
What is your biggest inspiration for writing and composing then? Where do you take your ideas from, people, nature etc.?
There’s a great deal of intuition in it. I feel like I need to listen to myself, I want my songs to be honest, to carry some kind of truth. This is the most important. I’m starting to grow a little as an artist, and to feel this kind of pressure “Andres you need to finish this song before the deadline etc.”. I think it’s very easy to lose yourself and honesty. For me the challenge is to keep being honest and true to myself. I try to listen to what is happening inside me, whenever I feel lost I go back to some memories from my childhood, my house in Seville or people, who I love, who bring me back to myself and to my roots.
Talking of being honest and independent – as far I know you don’t belong to any label, right?
I’m held by a little company here called Las Musas Music. We’ve signed a little contract for distributing these songs, they are helping me make them being heard. I feel it’s also independent, because we are small, all of us try to help each other and I feel embraced.
In my genre – singer-songwriter, it’s usually quite easy to go on your own, you just go with your guitar and play the concert.
What would you say is the biggest challenge of going on your own?
I feel that maybe the biggest challenge is managing yourself and your time. You can establish your own rhythm in order to progress in your career. But according to your preference, you might establish the progression, which is stretchy. Sometimes I feel I don’t have any time for myself, for sitting down and thinking what I am going to do next. I just go on with each task in my calendar and I have to be very precise with that.
I would like to go back for a moment to your inspirations and talk about your music videos. They are quite unusual. Do you come up with some ideas on your own or have you got a creative team?
Well, I usually have an initial idea and I usually talk to the person who is going to make this music video. For example in Awkward, which is the only English song that I have out right now, I came up with this idea of an anonymous circle of people, who are awkward as well, chatting and sharing their troubles in life. I came up with the same idea with Dire que si. I wanted Al Margen de Ojala to be very oneiric, have this dreamy feeling. But I do work with other people and of course, the ideas often change. They give me some pieces of advice on how something should be done in a better way, how some ideas might be conveyed more accurately. The only video that I created completely on my own was Nace el Hombre, I filmed and even edited it on my own.
You’ve mentioned the fact that you’ve got only one English song. Why is that so? Do you feel more comfortable writing in your native language? Do you think of exporting your music abroad at some point?
It is very interesting, because I actually started writing English songs and I had more English songs than the ones in Spanish at some point. I felt really confident and very comfortable with English. The thing is that I wanted to record these songs, but the producers here and many friends told me that it’s better if I recorded songs in Spanish, as I’m in Spain right now, people from Spain are going to listen to them and it would be very difficult to compete with native English artists. It discouraged me a bit, but I really want to record these songs and do something out of Spain. Actually, I’d totally love to play during Open’er Festival in Poland.
Amazing, we would be happy to have you here (laugh). I have one more question. Have you got any plans connected with music in the nearest future?
Well, since I released this EP not that long ago, I would like to wait a little bit more in order to give it some air, in order to give people some time to discover it. But of course I have new songs, also some really interesting songs that I would like to share, very different from what I’ve created so far. They are still the same genre, but softer and calmer.
Are you planning any tour promoting this EP?
Right now I don’t have any dates, but I’m planning some concerts in Madrid and Barcelona.
Thank you very much for this conversation, it was also like a flashback for me, to this time when I was in Sevilla, I’ll be happy to go back and listen to you playing live.
And I’ll be happy to go back to Poland one day!
“Świat jest mały” – to popularne powiedzenie, a jednocześnie jakże trafne. Andres Iwasaki to muzyk, którego usłyszałam w małym barze w Sewilli podczas wieczoru open-mic, kiedy byłam tam na Erasmusie trzy lata temu. Kilka tygodni temu spotkałam się z nim online, by porozmawiać o jego muzycznych korzeniach, poszukiwaniu własnej drogi i byciu wiernym sobie.
W Twojej notce biograficznej na Facebooku możemy przeczytać, że pochodzisz z Sewilli, masz peruwiańskie korzenie oraz japońskie nazwisko. Jak myślisz, w jaki sposób to wszystko wpłynęło na Twoją twórczość?
Tak, tak jak powiedziałaś, mój tata jest Peruwiańczykiem, mama Hiszpanką, ja urodziłem się w Sewilli, ale mój pradziadek pochodził z Japonii i ta mieszanka sprawia, że czuję, że nie należę całkowicie do jednego miejsca, ale mam w sobie cząstkę wielu. Słuchałem dużo muzyki latynoskiej z moim ojcem, nie słuchałem natomiast muzyki japońskiej, ale chciałbym poznać dźwięki pochodzące z innych kultur. W 2015 roku pojechałem na Erasmusa do Wielkiej Brytanii i zauroczyła mnie tamtejsza muzyka. Słucham artystów z różnych miejsc i lubię łączyć to wszystko razem. Mam wrażenie, że kiedy już tworzysz, nie ma żadnych ograniczeń, żadnych barier. Bierzesz wszystko czego słuchałeś i tworzysz coś z tego. Także myślę, że mogę zgodzić się z tym, że moje korzenie mają wpływ na moją twórczość.
A jak wyglądała Twoja muzyczna przygoda w Wielkiej Brytanii? Próbowałeś zaangażować się w tamtejszą scenę muzyczną?
Właściwie to był pierwszy raz, kiedy wziąłem udział w występach typu open-mic. Poszedłem do baru i śpiewałem przed moimi przyjaciółmi. To wtedy zaczęłam zastanawiać się nad tym, że może to, co chcę robić w życiu to muzyka, coś związanego ze sztuką sceniczną, a nie z naukami humanistycznymi (które kocham). Czuję, że w Wielkiej Brytanii udało mi się zaistnieć na scenie. I po tym Erasmusie, kiedy wróciłam do Hiszpanii, po prostu musiałam chodzić na wszystkie wieczory open-mic, zarówno w Madrycie, jak i w Sewilli.
Czy to był ten bodziec, który sprawił, że postanowiłeś połączyć swoje życie z muzyką?
Tak, z pewnością. Moim najlepszym kumplem w Wielkiej Brytanii był chłopak z Omanu. Studiował w tym czasie muzykę i sztuki sceniczne, zaczęliśmy razem jammować i komponować piosenki. To właśnie on wprowadził mnie w to całe życie sceniczne w Newcastle. To była niezła przygoda.
To był czas, kiedy zacząłeś myśleć o muzyce jako o istotnej części swojego życia zawodowego. Wracając jednak do korzeni, czy pamiętasz jakiś moment kiedy zacząłeś komponować? Czy była to naturalna kolej rzeczy, część Twojej tożsamości, czy może pamiętasz coś szczególnego, co Cię do tego skłoniło?
Pamiętam, że moja siostra Paula, która jest aktorką, zaczęła grać na pianinie, kiedy byłem bardzo mały, miałem może 7 lat. Widziałem jak grała, słuchałem tego i sam zacząłem grać w powietrzu. Moi rodzice to zauważyli i zapisali mnie do szkoły muzycznej. Ale wszystko tam kręciło się wokół klasyki, a ja nie byłem wtedy gotowy na zrozumienie muzyki w sposób zorganizowany i metodyczny, nie byłem w stanie się tym cieszyć, więc w końcu zrezygnowałem. Ale niezmiennie cały czas słuchałem, jak moja siostra gra i nie mogłem się temu oprzeć. Zacząłem sam gać, także takie melodie, które po prostu pojawiały się w mojej głowie. I ta potrzeba komponowania była zawsze obecna w tym sensie. Kiedy grałem na pianinie, zwykle zapominałem o wszystkim. Czasami próbowałem wrócić nauki w tej szkole, ale nie mogłem sobie z tym poradzić, nie mogłem zrobić kolejnego kroku.
To po prostu nie była Twoja droga.
Pamiętam, że pewnego razu podczas lekcji, mój nauczyciel gry na fortepianie powiedział mi: “Andres, po prostu kontynuuj naukę i skończ ten rok.” Odpowiedziałem, że to śpiewanie jest tym, co naprawdę lubię robić. Nie miałbym problemu z wyjściem na scenę z fortepianem i zaśpiewaniem, ale wiedziałem, że tam, w konserwatorium, nie mógłbym tego zrobić. Nie mogłam zagrać i zaśpiewać “Imagine” czy “Someone Like You” , bo tam chciano słyszeć Bacha i Mozarta. To uczucie, że te wszystkie wielkie nazwiska spoglądają na Ciebie było niezwykle stresujące.
Musiałeś po prostu znaleźć własny przepis na muzykę w Twoim życiu. Teraz, wracając na chwilę do Sewilli, to właśnie tam poznałam Twoją muzykę – usłyszałam Ciebie grającego na żywo w barze na jednym z tych wieczorów open-mic, kiedy byłam tam na Erasmusie. Czy Sewilla to dobre miejsce na rozpoczęcie kariery muzycznej? Wydaje mi się, że ma całkiem żywą garażową scenę muzyczną?
Tak, myślę, że Sewilla jest niesamowita, jeśli chodzi o tę warstwę miasta związaną z muzyką. Znam wiele miejsc, gdzie można wystąpić i zaprezentować swoją twórczość. Kolejną dobrą rzeczą w Sewilli jest to, że ludzie tam naprawdę serdecznie podchodzą do muzyki, artystów, chcą żeby czuli się tu jak w domu. W Madrycie, mam wrażenie, że jest wiele sesji open-mic i każda z nich ma swoją własną rodzinę – stałych bywalców, ale postrzegam je jako “zimniejsze”, Sewilla ma w sobie coś specjalnego jeśli chodzi o tego typu wydarzenia.
Zaczęliśmy lokalnie, ale teraz chciałbym spojrzeć na Twoją karierę z szerszej perspektywy. W pewnym momencie postanowiłeś spróbować czegoś nowego i wziąłeś udział w hiszpańskiej wersji The Voice. Z tego co pamiętam, wszystkie cztery fotele odwróciły się. Jak doświadczenie udziału w takim programie wpłynęło na Twoją karierę?
Cóż, muszę przyznać, że jestem dość niepewną siebie osobą. Za każdym razem, gdy wychodziłem na scenę, szedłem tam z myślą: “Może to jest mój ostatni koncert, bo nie udało mi się przyciągnąć swoją muzyką wystarczająco dużo ludzi, może to nie jest życie, które jest mi pisane”. Ale po The Voice miałem tak dobry feedback, dostawałem wiadomości z różnych części świata, to było niewiarygodne i czuję, że od czasu udziału w The Voice jestem bardziej pewny siebie. Czuję, że po tym doświadczeniu bardziej doceniam swoją muzykę. Ale najważniejsze jest to, że dzięki temu zyskałem uznanie i możliwość nagrania mojej pierwszej EP-ki. Jestem super szczęśliwy, że wielu ludzi poznało mnie dzięki temu programowi i Ci ludzie pomogli mi sfinansować tę płytę.
Tak, słyszałam, że zebrałeś pieniądze na ten cel za pomocą crowdfundingu. Czy to był trudny proces?
To było to dość trudne, ale wielu moich znajomych korzystało z crowdfundingu i pomogło im to w kontynuowaniu ich projektów. Czułem, że mam dobrą bazę fanów, więc zadałem sobie pytanie: “dlaczego nie?”. Nie miałem też pieniędzy, żeby zrobić to wszystko samemu. To było naprawdę dobre doświadczenie, było też super ciężko, nadal jest, ponieważ wciąż pakuję płyty, podpisuję spersonalizowane kartki dla wszystkich zaangażowanych… Ale jednocześnie czuję się bardzo wdzięczny i szczęśliwy, bo nawet jeśli zajmuje mi to dużo czasu, to jest to mój sposób na podziękowanie tym wszystkim ludziom.
Mogę sobie wyobrazić, że to niesamowite uczucie, gdy ludzie wspierają Cię w tym, co robisz. Możemy chyba śmiało powiedzieć, że masz też rodzinę crowdfundingową?
Tak, zdarzało się, że ludzie, o których w ogóle nie pomyślałbym, że mogą o mnie pamiętać angażowali się w tę akcję i to było cudowne.
Przejdźmy teraz do Twojej EP-ki – krążek był gotowy przed pandemią czy powstawał już w jej trakcie ?
Właściwie to był w procesie tworzenia. Zacząłem nagrywać Al Margen de Ojala w listopadzie 2019 roku, ale nagrywałam też przez cały 2020. To był szalony czas, bo nie mogłem iść do studia, nie mogłem wyjść z domu, więc wysyłałem moje pliki do Edu Moliny, który jest moim producentem, a on je miksował. Niemniej jednak, miałem te piosenki już wcześniej. Skomponowałem Al Margen de Ojala w 2018 roku, Cada Manana w 2016 roku i tak dalej. Prestame Tu Cocodrilo to piosenka mojego ojca z lat 80-tych, więc wydanie jej zajęło jeszcze więcej czasu (śmiech).
Możemy zatem nazwać Twoją EP-kę nieco “pandemiczną”, ponieważ została nagrana w tym okresie. Czy uważasz, że są jakieś plusy tworzenia/nagrywania w czasie lockdownu?
Powiedziałbym, że kiedy wydajesz EP-kę, ludzie czekają na nią jeszcze bardziej w trakcie pandemii niż przed nią. Wydałem “Al Margen de Ojala” tuż przed pierwszym lockdownem, a w tym czasie, kiedy ludzie byli w domach, zaczęli więcej rozmawiać ze swoimi sąsiadami, grać razem muzykę na balkonach, słuchać wiadomości – był sposób, aby poczuć się bardziej połączonym ze światem. I myślę, że to właśnie bardzo pomogło w przypadku Al Margen de Ojala, która jest piosenką o wolności, pragnieniu i nadziei.
Jeśli chodzi o piosenki umieszczone na płycie, chciałam Cię zapytać, czy zbudowałeś zawartość swojej EP-ki wokół jakiegoś tematu, czy jest to raczej zbiór różnych myśli? Jaki był Twój pomysł na umieszczenie właśnie tych utworów na Twojej pierwszej EP-ce?
Właściwie między kawałkami nie ma żadnego związku, myślę, że mówią o różnych tematach. Al Margen de Ojala jest o nadziei i wolności, Nace el Hombre jest o języku, Cada manana jest o dzieciństwie, Gracias a tantos jest o mówieniu “dziękuję” i tak dalej, Dire que si to rodzaj piosenki dla ludzi, którzy nie są asertywni. Czuję, że są to w pewien sposób piosenki-lekarstwa. Przyszły do mnie w momencie, w którym potrzebowałem zastanowić się nad językiem, w momencie, w którym potrzebowałem zastanowić się nad wolnością, moimi problemami. To jest pewnego rodzaju lekarstwo dla mnie, a może i dla innych ludzi.
Co jest Twoją największą inspiracją do pisania i komponowania? Skąd bierzesz swoje pomysły?
Jest w tym bardzo dużo intuicji. Czuję, że muszę słuchać siebie, chcę, żeby moje piosenki były szczere, niosły ze sobą jakiś rodzaj prawdy. To jest najważniejsze. Zaczynam się trochę rozwijać jako artysta i czuć taką presję “Andres musisz skończyć tę piosenkę przed terminem itd.”. Myślę, że bardzo łatwo jest zatracić w tym siebie i uczciwość. Dla mnie wyzwaniem jest bycie szczerym i prawdziwym wobec siebie. Staram się słuchać tego, co dzieje się we mnie, a kiedy czuję się zagubiony, wracam do wspomnień z dzieciństwa, mojego domu w Sewilli lub ludzi, których kocham.
Skoro mowa o byciu uczciwym i niezależnym – z tego co wiem, nie należysz do żadnej wytwórni, prawda?
Należę do małej firmy, która nazywa się Las Mozas Music. Podpisaliśmy kontrakt na dystrybucję moich piosenek, oni pomagają mi sprawić, że są one słyszalne. Czuję, że jest to również niezależny sposób działania, ponieważ jesteśmy niedużą organizacją, wszyscy staramy się sobie pomagać i czuję się zaopiekowany.
W moim gatunku muzycznym – singer-songwriter, zazwyczaj jest dość łatwo działać na własną rękę, po prostu bierzesz gitarę i grasz koncert.
Co według Ciebie jest największym wyzwaniem w działaniu na własną rękę?
Czuję, że być może największym wyzwaniem jest zarządzanie sobą i swoim czasem. Możesz ustalić swój własny rytm, aby rozwijać swoją karierę. Ale w zależności od preferencji, możesz ustalić program działań, który jest elastyczny. Czasami czuję, że nie mam czasu dla siebie, na to, żeby usiąść i pomyśleć, co będę robić dalej. Po prostu realizuję każde zadanie w moim kalendarzu i muszę być w tym bardzo precyzyjny.
Chciałabym wrócić na chwilę do Twoich inspiracji i porozmawiać o Twoich teledyskach. Są one dość niezwykłe. Czy wymyślasz te scenariusze sam czy masz jakiś zespół, który Ci pomaga?
Cóż, zazwyczaj mam wstępny pomysł i rozmawiam z osobą, która ma zrobić ten teledysk. Na przykład w Awkward, która jest jedyną angielską piosenką, jaką teraz wydałem, wpadłem na pomysł anonimowego kręgu ludzi, którzy również czują się niezręcznie, rozmawiają i dzielą się swoimi problemami w życiu. Na ten sam pomysł wpadłem przy okazji Dire que si. Chciałem, żeby Al Margen de Ojala był bardzo oniryczny, miał ten senny nastrój. Ale pracuję z innymi ludźmi i oczywiście pomysły często się zmieniają. Dają mi oni rady, jak coś zrobić lepiej, jak pewne idee można przekazać dokładniej. Jedyny teledysk, który stworzyłem całkowicie samodzielnie to Nace el Hombre, sam go nakręciłem i nawet sam zmontowałem.
Wspomniałeś o tym, że masz tylko jedną angielską piosenkę. Dlaczego tak jest? Czy czujesz się bardziej komfortowo pisząc w swoim ojczystym języku? Myślisz o tym, żeby kiedyś eksportować swoją muzykę za granicę?
To bardzo ciekawe, bo właściwie zaczęłam pisać angielskie piosenki i w pewnym momencie miałam ich więcej niż tych po hiszpańsku. Czułem się naprawdę pewnie i bardzo komfortowo z angielskim. Rzecz w tym, że chciałem nagrać te piosenki, ale tutejsi producenci i wielu przyjaciół powiedzieli mi, że lepiej będzie, jeśli nagram piosenki po hiszpańsku, ponieważ jestem teraz w Hiszpanii, ludzie będą ich tutaj słuchać i bardzo trudno będzie konkurować z rodowitymi Anglikami. Trochę mnie to zniechęciło, ale naprawdę chcę nagrać te piosenki i zrobić coś poza Hiszpanią. Właściwie, to bardzo chciałbym zagrać na Open’er Festival w Polsce.
Niesamowite, bylibyśmy szczęśliwi mogąc Cię tu gościć. Mam jeszcze jedno pytanie. Czy masz jakieś plany związane z muzyką na najbliższą przyszłość?
Cóż, ponieważ wydałem tę EP-kę nie tak dawno temu, chciałbym jeszcze trochę poczekać, żeby dać jej trochę przestrzeni i dać ludziom trochę czasu na jej odkrycie. Ale oczywiście mam nowe utwory, kilka naprawdę interesujących piosenek, którymi chciałbym się podzielić, bardzo różnych od tego, co stworzyłem do tej pory. Nadal są w tym samym gatunku, ale dźwięki są bardziej miękkie i spokojniejsze.
Czy planujesz jakąś trasę koncertową promującą tę EP-kę?
W tej chwili nie mam żadnych dat, ale planuję kilka koncertów w Madrycie i Barcelonie.
Dziękuję Ci bardzo za tę rozmowę, była ona dla mnie również restrospekcją do tego czasu, kiedy byłam w Sewilli, będę szczęśliwa mogąc wrócić i posłuchać jak grasz na żywo.
I ja chciałbym wrócić kiedyś do Polski!