Fot.: Damian Christidis
Fot.: Damian Christidis

Ragnar Olafsson: “I have only one life and I want to try everything” (wywiad)

Polska wersja niżej/Polish version below

This musician, multi-instrumentalist and composer from Iceland is a real so-called “jack of all trades”. Ragnar Olafsson is known to a wider audience mainly from the bands Sólstafir and Árstíðir. In Poland,  however, thanks to Borówka Agency, he is also famous for his solo projects. He has two solo albums – Urges, released in 2017 and m.i.s.s., released in September 2020. And, as it turned out, two more albums are waiting in line. We asked Ragnar, who toured Poland twice in 2021 and is going to tour again soon, what attracts him to our country.  What else did we talk about? Read the following conversation and you will find out. We assure you that it’s worth it, because Ragnar, in person, is just like his music – listening to him makes you feel good. 

You played 2 tours in 2021 in Poland and another one – first in 2022, 13th in general – is going to start very soon. In total you have played here over 100 times, so I assume that you like our country? How do you perceive Poland and our local audience? And how did you meet Bartek, from Borówka Agency?

Before I started playing with Bartek and Borówka Agency, I played here in Poland with my band Árstíðir every year since 2012. However, we only came to play in the big cities like Warsaw or Krakow. So, when I came with my solo projects my friend, who knew Bartek, said that he knows someone who could book concerts for me and – as he books a lot of singer-songwriters – I would perfectly fit in. That’s how it started. And you know – he didn’t book only one show, he tried out 14 shows in 14 days, although he has never seen me before.

Yes, that sounds like classic Bartek (laughter)

Exactly. (laughter) And we just had such a great time, it was an epic tour. It’s like we are having a special thing, between us. We have this special, mental connection, from the very first time we’ve met. You know that he jumps on stage with me during every show, right? The best thing is that he doesn’t play any instruments but when I’m doing shows I always make him play with me. 

And it always works. I’ve heard that you even played at some Polish wedding… How did that happen?

Well, once Magda – Bartek’s partner –  was invited to the wedding, but it was on the same night when  I was playing the concert. So, Bartek drove me to the gig, made sure everything was fine and then he went back to the party. When I finished playing, he came for me and took me to the wedding. I arrived there after 11 p.m, and it was right on time to be there for “Oczepiny” which started at midnight. We quickly catched up few shots. In this region, near to Łódź city, the tradition is that groom is hiding somewhere in the room a shoe and whoever finds it, must sing or take a part in some contest. Magda found the shoe and gave it to me and then, when the wedding singer asked, “who found the shoe”, Magda pointed at me and said “here, he has it”. All the people looked at me and everyone was wondering: “Who, the hell, is he?”. (laughter) So, I had to sing. Because I’m a musician I had heard that the band is very good, they played a few English – American covers with the right key, the right form and with the soul, so I felt like: “All right, let’s do this”. I jumped on the stage and said: “Living on a prayer, E-minor” and they just started to play. I got on my knees and started to sing with my rock and roll voice. The bride and groom and other guests didn’t expect that, so they were a little bit shocked but in a good way. And after that mini show every guest at the wedding wanted to have a shot with me, I became very popular. (laughter). The greatest compliment for my singing was when the mother of the bride, who didn’t speak any English, took me, put me in her lap and watered me with vodka for a few hours. This wedding story became a “classic” between me and Bartek, it’s a good example of the good times we always have together on tour. So, whenever Bartek says: “Ragnar, do you want to come over and play a tour in Poland?” I’m always “Yes, I’m in”.

Love this story! And I understand now why you like so much coming back here (laughter). Sticking to Poland – do you follow what’s going on at the Polish music scene?

Not much, I must admit. Actually, I don’t follow music at all. I’m writing so much myself, I’m constantly in an output mode, so I don’t have much time to listen to the music. But when I do it, I don’t dig into the music from different countries. I also don’t have any particular genre or style that I listen to the most. I know a few good polish metal bands, but I still need to get to know the whole scene better. I have shared the stage with several artists from your country and I know that there are many talented musicians here.

You are an extremely versatile multi-instrumentalist. How did your relationship with music start? Music has always been present in your life, since forever?

I played piano a little bit when I was kid, but then throughout my teens it was just my holy dream to become a writer. So, I started to study literature. That was my goal. However, when I met all these creative people at the University of Iceland it turned out that they are all making music. And before I knew it, I was in all these bands. And then we played over and over, so for five years my focus was now mainly the music. And eventually, I became a full-time musician when I was 28 years old.

That’s quite unusual because most of the musicians started to play when they were kids… and they always knew that this is what they wanted to do in their life.

That’s correct, I know I started very late. I started to play around with instruments when I was still a teen, but it was all just for fun, I didn’t think about it seriously. But you know, I like to say that what makes me happy is just to create. And if I create music or write texts, or even earlier – when I was painting and drawing and for a short time, I was doing photography – it was always about the process of creating. So, in a way, as long as I create, it doesn’t really matter what I do, what’s the art form. 

And what inspires you? What is your trigger for taking a pen or taking a guitar and starting to create?

The ideas. I get ideas wherever I look, I see them. I have a very active mind, and on the one hand that  can be great, but on the other hand – I also have to learn to relax my mind. And I’m always very curious, so that’s why I try to play with different instruments, try writing in different forms, I try different types of music. Last year I made my first TV series soundtrack – it’s called Fractures and it will be released in 2022. And that was the first time I did something like that, but I really liked it. You know, I have only one life, and I want to try everything. So I take all the opportunities. And with that – I get all the inspiration.

You played in many bands, from jazz to opera, folk, pop, rock, and metal. In your solo career you play more in a singer-songwriter style but it’s still not so easy to define. We can hear a lot of influences here and we can find a lot of style mixes here. Mixing makes you feel more comfortable than sticking to one genre? Does it make you free, is it the best way for you to express yourself?

I don’t like to stick to one music style, ever. That’s a limitation. So, what I’m trying to do, when I write songs, is just to have a good feeling. I don’t care if it’s going to be a blues song or rock song or mellow song. And when I write it’s always like a little bit of surprise – I never know what is going to come next. My last solo album contains blues songs, and I never thought that I would make blues. I like to think about it like this – if you are a painter and you have different colors – green, yellow, blue,  red, black and white – you can mix them and get a color whatever you want – but if you only have 2 colors you can’t paint as deeply and widely as you want to. Having different colors in your pallet allows you to paint freely and express whatever you feel, without any limitations. And when it comes to writing music – because I love so many different styles – I love to try and mix them all. So, when I’m writing for example my solo projects, I don’t think about the genre, I just think about what I would like to say and express and then a song comes out. That’s why all my solo works may be hard to classify. There are some songs that sound very happy, some very soft and fragile, some ironic ones as well. I think that’s very important for me, to not have any limitations.

What usually comes to your mind first – lyrics or music?

In the last few years it usually comes at the same time. So, I’m playing the guitar and the melody, and the words just come together. The words are melody, and melody is the words. They are somehow connected mentally, they’re totally married. And I guess because of that, the song becomes truer. You’re not putting words on top of the melody and you’re not opposing the melody to the poem, it sticks together. It comes from the same emotion. It took me many years to learn and develop this, but now I cannot spread it any other way. And usually, I don’t have to change the words afterwards because when I write it’s like a different part of my mind takes over and everything is just there. I must, sort of, pull it out or download it from the universe, it’s almost like being in a different state of mind. And then I wake up and I listen back – because I’m always recording, wherever I am – on my telephone. If I’m in nature or if I’m in the studio, I’ll just leave the microphone running. I wake up from this and I know I have just written a song but I have no idea where it came from. 

And this is what we call “magic”.

Totally. I think there’s more magic in it than if you, sort of, constructed things, when your logical part of mind is in charge. I mean yes, you can write things with just a logical mind, but for me this other way works much better.

Many of your songs are duets sung with women. When writing a piece, do you already know that it will be sung for 2 voices – male and female – or does it come unplanned, spontaneously?

The first duet I wrote was just another of “my” songs. But when I got back and listened to it, I realized that it sounded like it was sung by 2 people, I was using my high voice and low voice, it was like 2 characters of me, 2 versions of me having a conversation and I thought that maybe it would be good to sing it in a duet. And then my next thought was – ok, but who was going to sing it? And literally, at that second, the door (of my studio) opened and Gudnar, my friend, walked in and said – Aldís is a fantastic singer. He was at the party the night before, with our common friend, who’s an actress, and he didn’t know she also sings, nor did I. So, when she took the guitar and sang a song, he was shocked and that’s why it was the first thing he wanted to tell me when he walked into the studio. So, when I was wondering who should sing this song with me, he walked in and told me that. It was like the universe made the choice. Then of course I had to call her and ask if she wanted to sing with me but thankfully – she did. Basically, I never know when I write a song if it’s going to be a duet or not. It’s always about certain circumstances.

With your solo recordings you play rather small, chamber concerts, with your other bands, like for example Sólstafir or Árstíðir, you can perform in front of 2,000 people. Which of these types of concerts are more challenging?

With bands like Árstíðir we have a pretty complicated set so it’s a challenge to make everything work on stage, because we have more things that can go wrong. And when I’m alone on the stage, it’s just me and guitar, so only a few things can go wrong. To be in a big band on the bigger stage is more challenging from logistic point of view, but when it comes to actual performance that doesn’t make a big difference, because in both cases you have to go through the same emotionally, you must find the vibration with the audience and when you find it you have to keep it. The vibration is a key thing. 

For sure, but I think it might be more difficult to play solo in front of such a small audience, than with the whole band in front of a thousand people. When you are alone on stage, you can’t hide, all the focus is on you.

Yeah, it can be, especially if you are not used to it. When we play house gigs with Bartek it’s also not so easy. There is no stage there, we are entering someone’s house and playing in front of the feet of guests sitting on the floor. It’s always a very personal experience, for both sides. And, as you said, you cannot hide. When you have a big show and the big stage the distance is much bigger, so on one hand it can be helpful, on the other hand – not necessarily.

You played most instruments on your first album. In m.i.s.s. you decided to let it be done by your fellow musicians, you focused only on the vocal and the guitar. What caused this change?

Well, I had a lot of guests on my first album as well, but yes, I played most of the instruments by myself there. You know, it’s good to have a full band on the album. But it’s difficult – from a logistic and economic perspective –  to travel with the whole band. I hope one day we will be able to make a big tour in Poland and that I can afford to have a full band flying with me here. That’s the goal. Or rather the goal is to do both – because some songs are great to be played only with a guitar and the others sound perfect with the full band. And about the band – well, I trust these musicians, I love them, they are my best friends. I wanted to have them on m.i.s.s. because they bring their personalities to my songs and thanks to that, songs become even better than they would be played by only me. The first song, for example – Southern Nights – I had a different arrangement in my mind, but the guitarist started to play an ukulele and that totally changed the course – I found out that with the ukulele it sounds much better than in the southern rock version. That’s the beauty of making music together. 

The album was created based on your trip to the USA and a trip down the Mississippi River. What have you learned about yourself during this trip? Because I have no doubt that this album is also a journey into oneself.

I’m glad that you see this, it was an inner journey for sure. I think if you are going for some journey, especially to a place where you have never been before, every day brings you something new, you don’t have your daily routine, you don’t know how to react to some things and that makes you very aware of yourself, you become very aware of your own fears, your own shortcomings. These are the things you don’t always see when you are home, when you are comfortable. So, traveling to new places is always at the same time some kind of inner journey. Furthermore, my first solo album was kind of a break-up album, I was very depressed so that’s why Urges is so dark, that’s what I felt. And on the m.i.s.s., I, sort of, get over her through the music. She’s still in the songs, the album is named after her – she is miss, and still the one I miss – so it’s still about her, but there is big progress, I just let go of her and focused on the other things. That Mississippi inner journey was like finding myself a little bit.  And it’s funny, because a lot of music that comes from the Mississippi river is about people going to the river. And I was playing with that metaphor. I felt that this happened to me, but I also was very conscious of the cultural context of the river, and I was making my own version of being baptized, reborn in the river.

Has someone told you already that your music cheers him up? Because it does, me for sure, especially m.i.s.s. It’s multi-layered, it’s also – like Urges –  full of nostalgia, it’s reverie, but at the same time it’s colorful, sunny. And I’m guessing that you are the type of a person who, when it rains, looks for the rainbow, and when it’s dark, looks for the stars, am I right?

Yes, I guess I am. I don’t stick to negativity. I can paraphrase what you have said – I always see beauty in life. There’s something beautiful about it, especially when you get that emotion. The more I write songs, the less I think about the notes and lyrics, I think mainly about the energy. Somehow, especially when I write lyrics and melody at the same time, it comes directly from my chest, it comes out from a very true place. The people who listen to it will instinctively know exactly what the feeling is. Because we all share the feelings, we all are human beings, so we all go through the same. And coming back to what you’ve said earlier, I have heard a lot of people say that my music is healing. And even with our band Árstíðir – we have the same. Even here, in Warsaw, we had some fans who gave up on life but then came to our concert and after that decided to, for example, fight cancer. We have a lot of crazy and amazing stories about how our music helped someone. And that’s the highest compliment. 

Your music helps me as well, I like to put your album when I’m coming home after having a bad day. 

There is one song that I wrote literally as a spell for healing. Sometimes I write a song with a message in mind. Deva is that kind of song. When we were at the boat, we found out that our close friend – Deva – fell off the cliff. She was in hospital in a coma and the doctors didn’t know if she was ever going to wake up. And I was heartbroken, I realized then how much I love her. So, I wrote this song for her, as a spell. It was my way to program the cosmos. And luckily, she came back, she surprised everyone, and she now lives back her normal life. Because I wrote this song this way, a lot of people who were in sorrow, have told me that Deva helped them. And I’m very happy about it because this song literally has this purpose – to bring the faith.  

You released a new single last year – Mexico. Does it mean that a new album is coming and that it also will be inspired by travel, this time to Aztec’s country?

I was in Mexico right before the pandemic hit, I was on New Year’s Eve in Mexico City and then I was traveling through Mexico for a few weeks. And I wrote the whole album there. I also wrote another album in Tennessee. So, basically I have two whole albums written that haven’t been released yet. Why? Because I didn’t have much time to record them. But I plan to do that. Mexico will be next, in 2022 for sure. And the other one – The Lost Creek – which I wrote when I was staying in the forest, outside Nashville, needs to be finished, so I’ll probably take another trip. But I would love to release it in 2022 as well. 

Keep my fingers crossed for that. Also keep my fingers crossed for the upcoming tour, and of course – see you there!

Ragnar Olafsson – Poland 2022 tour:

02.06 – Biała Podlaska
03.06 – Opacz-Kolonia k. Warszawy
19.06 – Ełk
20.06 – Sopot
21.06 – Łódź
02.07 – Zelów k. Bełchatowa03.07 – Swornegacie13.07 – Poznań
14.07 – Glinno k. Nowego Tomyśla
16.07 – Tuczno k. Pobiedzisk
17.07 – Szamotuły + Ola Lange
18.07 – Słupca


Ten pochodzący z Islandii muzyk, multiinstrumentalista i kompozytor to prawdziwy człowiek-orkiestra. Ragnar Ólafsson szerszej publiczności znany jest głównie z zespołów Sólstafir i Árstíðir. Polscy odbiorcy jednak, dzięki agencji koncertowej Borówka Music, mają możliwość poznać Ragnara również poprzez jego solową działalność. Artysta ma na swoim koncie dwa krążki wydane pod własnym nazwiskiem – „Urges” z 2017 roku i „m.i.s.s.” z września 2020. I – jak się okazuje – w kolejce czekają kolejne dwa albumy. Zapytaliśmy Ragnara, który w samym tylko 2021 roku dwukrotnie był w trasie po Polsce i za chwilę rusza tu w kolejny tour, co przyciąga go do naszego kraju. O czym jeszcze rozmawialiśmy? Sprawdźcie, zapewniamy, że warto. Ragnar bowiem jest dokładnie taki, jak jego muzyka – chce się go po prostu słuchać.

W 2021 roku odbyłeś 2 trasy po Polsce i za chwilę ruszasz w kolejną, pierwszą w tym roku, a 13. w ogóle. Łącznie zagrałeś u nas ponad 100 koncertów, zakładam zatem, że lubisz nasz kraj, mam rację? Jak postrzegasz Polskę i tutejszą  publiczność? I jak poznałeś się z Bartkiem, jak zaczęła się twoja przygoda z agencją Borówka Music?

Zanim zacząłem grać z Bartkiem i agencją Borówka Music, występowałem tu od 2012 r. właściwie co roku, z moim zespołem Árstíðir. I zawsze było świetnie. Przyjeżdżaliśmy tu jednak na koncerty tylko do dużych miast, takich jak Warszawa czy Kraków. Kiedy wystartowałem z moim solowym projektem chciałem dotrzeć też tam, gdzie nie docieraliśmy z całym bandem. Moja znajoma, która znała Bartka, powiedziała, że ma kogoś, kto mógłby zarezerwować dla mnie koncerty, kogoś kto bookuje wielu singer-songwriterów, więc idealnie bym się wpasował. Tak właściwie się to zaczęło. I wiesz, on nie zarezerwował tylko jednego koncertu, ustawił od razu 14 koncertów w 14 dni, chociaż nigdy wcześniej mnie nie widział.

Tak, to cały Bartek (śmiech).

Dokładnie tak. (śmiech) I muszę powiedzieć, że świetnie się bawiliśmy, to była epicka trasa. To tak, jakby było między nami jakieś specjalne, mentalne połączenie. Od samego początku, jakbyśmy się znali od zawsze. Wiesz, że od jakiegoś czasu Bartek wskakuje ze mną na scenę podczas każdego mojego występu, prawda? Najlepsze jest to, że na co dzień nie gra na żadnych instrumentach, ale kiedy jest ze mną w trasie, zawsze do mnie dołącza.

I zawsze świetnie to wychodzi. Słyszałam, że wystąpiłeś nawet na jakimś polskim weselu… Jaka historia się za tym kryje?

Kiedyś Magda – partnerka Bartka – została zaproszona na wesele, które wypadało podczas mojej trasy. Bartek zawiózł mnie więc na koncert, upewnił się, że wszystko na miejscu jest w porządku, a potem wrócił na imprezę. Kiedy skończyłem grać przyjechał po mnie i zabrał mnie ze sobą dalszą część weselnej zabawy. Dotarliśmy tam po godzinie 23:00, akurat przed oczepinami, które rozpoczynały się o północy. Strzeliliśmy od razu kilka „karniaczków”… W tym rejonie, a było to niedaleko Łodzi, tradycją jest, że pan młody zdejmuje i chowa na sali buta, a ten kto go znajdzie, musi zaśpiewać lub wziąć udział w jakimś konkursie. Magda znalazła buta i dała go mnie, a gdy wodzirej zapytał „kto znalazł but”, wskazała na mnie i powiedziała „tu, on go ma”. Wszyscy spojrzeli na mnie i wyglądało na to, że każdy się zastanawia: „Kto to w ogóle jest?”. (śmiech) Nie miałem wyjścia, musiałem zaśpiewać. Ponieważ jestem muzykiem zorientowałem się już wcześniej, że zespół jest bardzo dobry, zagrali kilka angielsko – amerykańskich coverów w dobrej aranżacji i odpowiedniej tonacji, miało to wszystko duszę i charakter więc pomyślałem: „OK, dobrze będzie, zróbmy to”. Wskoczyłem na scenę i powiedziałem: „Living On a Prayer, e-moll” i grupa ruszyła z kawałkiem. Upadłem na kolana i zacząłem śpiewać moim rock and rollowym głosem. Państwo młodzi i pozostali goście nie spodziewali się tego, więc byli trochę zszokowani, ale w takim pozytywnym sensie. Po tym mini show każdy gość na weselu chciał się ze mną napić kielicha, stałem się bardzo popularny. (śmiech). Największym komplementem dla mojego występu było to, że matka panny młodej, która zupełnie nie mówiła po angielsku, wzięła mnie, posadziła sobie na kolanach i poiła wódką przez następnych kilka godzin. Ta ślubna historia stała się „klasykiem” między mną a Bartkiem, to dobry przykład niesamowitych przygód, które zawsze mamy, gdy jesteśmy razem w trasie. Tak więc, ilekroć Bartek mówi: „Ragnar, chcesz wpaść i pojechać w tour po Polsce?” zawsze odpowiadam: „wchodzę w to”.

Piękna historia! I chyba już rozumiem, dlaczego tak bardzo lubisz tu wracać. (śmiech). Pozostając jeszcze przy Polsce – śledzisz, co dzieje się na naszej lokalnej scenie muzycznej?

Nie bardzo, muszę przyznać. Właściwie w ogóle nie śledzę muzyki. Sam tak dużo piszę i ciągle jestem w tym trybie tworzenia, że właściwie nie mam zbyt wiele czasu na słuchanie innych rzeczy. Ale kiedy już to robię, to też nie zagłębiam się w muzykę z poszczególnych krajów. Nie mam też żadnego konkretnego gatunku czy stylu, którego słucham najczęściej. Znam kilka dobrych polskich kapel metalowych, ale w ogólnym ujęciu zdecydowanie muszę lepiej poznać cały rynek. Z kilkoma artystami z Waszego kraju dzieliłem scenę i wiem, że jest tu wielu utalentowanych twórców.

Jesteś niezwykle wszechstronnym multiinstrumentalistą. Jak zaczęła się Twoja przygoda z muzyką? Muzyka była obecna w Twoim życiu od zawsze?

Grałem trochę na pianinie, kiedy byłem dzieckiem, ale potem, gdy byłem nastolatkiem, moim największym marzeniem było… zostać pisarzem. Zacząłem więc studiować literaturę. To był mój cel. Kiedy jednak poznałem już tych wszystkich kreatywnych ludzi na Uniwersytecie Islandzkim, okazało się, że wszyscy oni tworzą muzykę. I zanim się zorientowałem, sam byłem w tych wszystkich zespołach. Jak zaczęliśmy grać, to graliśmy już w kółko, przez następne pięć lat skupiałem się więc głównie na tym. Ostatecznie pełnoetatowym muzykiem zostałem gdy miałem 28 lat.

To dość niezwykłe, bo jednak większość muzyków zaczynała grać, gdy jeszcze byli dziećmi… i właściwie zawsze wiedzieli, że to jest to, co chcą robić w swoim życiu.

Zgadza się, wiem, że zacząłem bardzo późno. Uczyłem się grać na różnych instrumentach gdy byłem jeszcze nastolatkiem, ale to wszystko było tylko dla zabawy, nie myślałem o tym poważnie. Ale wiesz, lubię mówić, że to, co mnie uszczęśliwia, to sam proces tworzenia. Teraz, gdy robię muzykę lub piszę teksty, ale nawet wcześniej – kiedy malowałem i rysowałem czy kiedy przez krótki czas robiłem zdjęcia – zawsze chodziło o sam ten kreatywny proces. Tak więc w pewnym sensie tak długo, jak tworzę, tak naprawdę nie ma znaczenia, co dokładnie robię, jaka jest to forma sztuki.

A co Cię inspiruje? Co wyzwala w Tobie chęć wzięcia długopisu lub gitary do ręki i napisania tekstu czy skomponowania muzyki?

Pomysły. Gdziekolwiek spojrzę, wpada mi do głowy jakiś pomysł. Mam bardzo aktywny umysł i z jednej strony to jest super, ale z drugiej – muszę też nauczyć się relaksować. Zawsze jestem bardzo ciekawy wszystkiego, dlatego staram się grać na różnych instrumentach i pisać w różnych formach, próbuję różnych rodzajów muzyki. W zeszłym roku zrobiłem swoją pierwszą ścieżkę dźwiękową do serialu telewizyjnego Fractures, który ukaże się w 2022 roku. I to był pierwszy raz, kiedy wziąłem udział w czymś takim, ale bardzo mi się to podobało. Wiesz, mam tylko jedno życie i chcę spróbować wszystkiego, wykorzystuję więc wszystkie możliwości. I to z nich czerpię inspiracje.

Grałeś w wielu zespołach i w wielu stylach, od jazzu po operę, od folku i popu, przez rock i metal. W swoich solowych projektach tworzysz bardziej w stylu singer-songwriter, ale wciąż Twoja muzyka nie jest łatwa do jednoznacznego zdefiniowania. Widać tu wiele wpływów, usłyszeć możemy tu echa różnych stylów. Takie miksowanie sprawia, że ​​czujesz się bardziej komfortowo niż wtedy, gdy trzymasz się jednego gatunku? Czy to sprawia, że czujesz się bardziej wolny i dzięki temu możesz lepiej wyrazić siebie?

Nie lubię trzymać się jednego stylu muzycznego. To jest ograniczanie. To, co staram się robić, kiedy piszę piosenki, to po prostu mieć dobre przeczucia. Nie obchodzi mnie, czy to będzie piosenka bluesowa, rockowa czy łagodna ballada. Kiedy piszę, zawsze jest też ten element zaskoczenia – nigdy nie wiem, co będzie dalej. Mój ostatni solowy album zawiera piosenki bluesowe i nigdy wcześniej  nie myślałem, że kiedykolwiek będę nagrywał bluesa. Lubię o tym myśleć w ten sposób – jeśli jesteś malarzem i masz różne kolory – zielony, żółty, niebieski, czerwony, czarny i biały – możesz je mieszać i uzyskać dowolną barwę – ale jeśli masz tylko 2 kolory, nie możesz malować tak głęboko i szeroko, jak chciałbyś. Posiadanie różnych kolorów w palecie pozwala na swobodne malowanie i wyrażanie tego, co czujesz, bez żadnych ograniczeń. A jeśli chodzi o pisanie muzyki – ponieważ kocham tak wiele różnych stylów – uwielbiam mieszać je wszystkie. Kiedy więc piszę utwory do moich solowych projektów to nie myślę o gatunku, po prostu myślę o tym, co chciałbym powiedzieć i wyrazić. Dlatego też rzeczywiście wszystkie moje prace solowe mogą być trudne do sklasyfikowania. Są piosenki, które brzmią bardzo radośnie, niektóre są bardzo lekkie i delikatne, inne są z kolei ironiczne. To jest dla mnie bardzo ważne – żeby nie mieć żadnych ograniczeń.

Co zwykle przychodzi ci do głowy jako pierwsze – słowa czy muzyka?

W ostatnich latach zazwyczaj słowa i muzyka pojawiają się jednocześnie. Zaczynam grać na gitarze jakąś melodię i słowa samoistnie się pojawiają. Słowa to melodia, a melodia to słowa. Są ze sobą w jakiś sposób powiązane, jakby były małżeństwem. I myślę, że dzięki temu piosenka staje się bardziej prawdziwa. Nie nakładasz słów na melodię i nie przeciwstawiasz melodii wierszowi, to się po prostu skleja w jedną, komplementarną całość. Pochodzi z tej samej emocji. Wiele lat zajęło mi nauczenie się tego i rozwinięcie tej zdolności, ale teraz nie potrafię już tworzyć w inny sposób. I zwykle  jest tak, że gdy napiszę już jakiś tekst to nie muszę później zmieniać słów, ponieważ kiedy jestem w tym procesie twórczym, to tak jakby inna część mojego umysłu przejmowała nad tym wszystkim kontrolę, jakby to po prostu tam było i nagle zostalo wydobyte. To jest troche jak trans, znajdowanie się w innym stanie świadomości. A potem budzę się i odsłuchuję to, co zarejestrowałem – bo ja zawsze nagrywam, gdziekolwiek jestem – na moim telefonie, jeśli jestem na łonie natury lub gdy jestem w studiu, po prostu zostawiam włączony mikrofon – i wiem, że właśnie napisałem piosenkę, ale nie mam pojęcia, skąd się wzięła.

I to właśnie nazywamy „magią”.

Totalnie. Myślę, że jest w tym więcej magii niż w takim technicznym konstruowaniu utworów, gdy prym wiedzie myślenie logiczne. Oczywiście można tworzyć opierając się głównie na samej logice, ale w moim przypadku ten inny sposób działa znacznie lepiej.

Wiele z twoich piosenek to duety śpiewane z kobietami. Czy pisząc utwór już wiesz, że będzie on wykonywany na dwa głosy – męski i żeński – czy to przychodzi zupełnie nieplanowanie, spontanicznie?

Pierwszy duet, który napisałem, był po prostu kolejną „moją” piosenką. Kiedy jednak posłuchałem tego kawałka, zdałem sobie sprawę, że brzmi tak, jakby był śpiewany przez dwie osoby. Używałem tu  mojego wysokiego i niskiego głosu, to sprawiało wrażenie, jakby były we mnie 2 osoby, jakby dwie wersje mnie rozmawiały ze sobą. Pomyślałem wtedy, że może dobrze byłoby zaśpiewać ten numer w duecie. Następnie zastanawiałem się: „Ok, ale kto by miał to ze mną zaśpiewać?” i dosłownie w tym momencie drzwi (mojego studia) otworzyły się, mój przyjaciel Gudnar wszedł i wykrzyknął: „Aldís to fantastyczna wokalistka!”. Był na imprezie poprzedniego wieczoru z naszą wspólną znajomą, która jest aktorką i o której nie wiedział, że zajmuje się także muzyką, ja zresztą też nie miałem o tym pojęcia. Kiedy więc wzięła gitarę i zaśpiewała piosenkę, był prawdziwie zszokowany i dlatego to była pierwsza rzecz, którą chciał mi powiedzieć, kiedy się zobaczyliśmy. W momencie kiedy zastanawiałem się, kto powinien wykonać ze mną ten utwór, on wszedł i powiedział to, co powiedział. To było tak, jakby wszechświat sam dokonał wyboru. Potem oczywiście musiałem do niej zadzwonić i zapytać, czy w ogóle chciałaby ze mną zaśpiewać, ale na szczęście była na tak. Zasadniczo nigdy nie wiem, kiedy piszę piosenkę, czy będzie to duet, czy nie. Zawsze w tym przypadku chodzi o pewne okoliczności.

Ze swoimi solowymi projektami grasz raczej małe, kameralne koncerty, z innymi zespołami, jak na przykład z Sólstafir czy Árstíðir, występujecie przed tysiącami osób. Która z tych form jest dla Ciebie trudniejsza? Która stanowi większe wyzwanie?

Z zespołami takimi jak Árstíðir mamy dość skomplikowany set więc tu największym wyzwaniem jest to, aby wszystko zadziałało jak trzeba, mamy tu o wiele więcej rzeczy, które mogą pójść nie tak. Kiedy jestem sam na scenie, jestem tam tylko ja i gitara, więc jest tu tylko kilka rzeczy, które mogą się nie udać. Bycie w dużej grupie i występowanie na wielkich scenach jest trudniejsze z logistycznego punktu widzenia, ale jeśli chodzi o sam występ, to różnice nie mają tu większego znaczenia. W obu przypadkach musisz przejść przez to samo emocjonalnie, musisz nawiązać relację z publicznością, a kiedy już ją znajdziesz, musisz ją utrzymać. Te wibracje z odbiorcami są kluczowe.

Na pewno, ale myślę, że granie solo przed tak małą publicznością może być jednak trudniejsze niż koncert z całym zespołem przed tysiącem ludzi. Kiedy jesteś sam na scenie nie możesz się ukryć, cała uwaga skupia się na Tobie.

Tak, to rzeczywiście może być trudniejsze, zwłaszcza jeśli nie jest się do tego przywyczajonym. Kiedy gramy domowe koncerty z „Borówką”, to też nie jest takie proste. Tam nie ma sceny, wchodzimy do czyjegoś mieszkania i gramy przed zgromadzonymi w pokoju osobami, często u ich stóp. To jest zawsze bardzo intymne doświadczenie dla obu stron. I tak jak powiedziałaś, nie możesz się tu ukryć. Kiedy masz duży koncert i dużą scenę, dystans jest znacznie większy, więc z jednej strony może to być pomocne, ale z drugiej – niekoniecznie.

Na swoim pierwszym albumie sam zagrałeś na większości instrumentów. W m.i.s.s. postanowiłeś oddać je w ręce kolegów muzyków, a sam skupiłeś się  tylko na wokalu i gitarze. Co spowodowało tę zmianę?

Cóż, na mojej pierwszej płycie też miałem wielu gości, ale tak, grałem tam na większości instrumentów sam. Wiesz, z wielu powodów dobrze jest mieć na albumie cały zespół. Ale trudno – z punktu widzenia logistycznego i ekonomicznego – podróżować z całym zespołem. Mam nadzieję, że pewnego dnia uda nam się odbyć wielką trasę po Polsce i że będę mógł sobie pozwolić na to, aby przyleciała tu ze mną cała grupa. Taki jest mój cel. A raczej celem jest zrobienie obu rodzajów tras – ponieważ niektóre utwory świetnie nadają się do grania tylko na gitarze, a inne doskonale brzmią z całym zespołem. A skoro o bandzie mowa – cóż, ufam tym muzykom, kocham ich, to moi najlepsi przyjaciele. Chciałem mieć ich na m.i.s.s. ponieważ wnoszą do moich piosenek swoją osobowość i dzięki temu te utwory stają się jeszcze lepsze. Na przykład pierwszy numer – Southern Nights – miałem w głowie inną aranżację, ale gitarzysta zaczął grać na ukulele i to całkowicie zmieniło jej dalszy bieg – uświadomiłem sobie, że z ukulele ten kawałek brzmi wiele lepiej niż w wersji southern rockowej. Na tym polega piękno wspólnego tworzenia muzyki.

Album powstał na podstawie doświadczeń z Twojej podróży do USA i wyprawy w dół rzeki Mississippi. Czego dowiedziałeś się o sobie podczas tego wyjazdu? Bo nie mam wątpliwości, że ten album jest także podróżą w głąb siebie.

Cieszę się, że to dostrzegasz, bo na pewno była to także wewnętrzna podróż. Myślę, że w ogóle jeśli wybierasz się w jakąkolwiek dalszą drogę, szczególnie do miejsca, w którym nigdy wcześniej nie byłeś, każdy dzień przynosi Ci coś nowego, nie masz swojej codziennej rutyny, nie wiesz, jak na pewne rzeczy zareagować i to sprawia, że ​​stajesz się bardzo świadomy siebie, stajesz się bardzo świadomy własnych lęków, własnych niedociągnięć. Są to rzeczy, których nie dostrzegasz, gdy jesteś w domu, gdy czujesz się komfortowo. Tak więc podróżowanie do nowych miejsc jest zawsze jednocześnie pewnego rodzaju podróżą wewnętrzną. Mój pierwszy solowy album był rodzajem płyty rozstania, byłem wtedy bardzo przygnębiony i dlatego Urges jest tak mroczny, tak właśnie się wówczas czułem. Na m.i.s.s., dzięki muzyce, trochę otrząsam się z tego wszystkiego. Ona nadal jest tu w piosenkach, album nosi jej imię i jest tu sporo tęsknoty, więc wciąż poniekąd jest to płyta o niej, ale jest też tu duży postęp. Odpuściłem jej po prostu i skupiłem się na innych rzeczach. Ta wewnętrzna podróż do Missisipi była jak odnalezienie siebie. I to zabawne, ponieważ wiele muzyki pochodzącej z rzeki Missisipi opowiada o ludziach zanurzających się w tej wodzie. Bawiłem się tą metaforą. Jednocześnie byłem też bardzo świadomy kontekstu kulturowego Missisipi i stworzyłem po prostu własną wersję tego swoistego chrztu, odrodzenia się w rzece.

Czy ktoś ci już mówił, że twoja muzyka podnosi go na duchu? Bo mnie na pewno, zwłaszcza m.i.s.s. Jest to album wielowarstwowy, jest też – jak Urges – pełen nostalgii, zadumy, ale jednocześnie jest wielobarwny i mimo wszystko słoneczny. Daje nadzieję. Zakładam, że jesteś typem osoby, która optymistycznie podchodzi do życia i zawsze dostrzega jego jasne strony, zgadza się?

Tak, chyba jestem. Nie trzymam się negatywnych emocji. Mogę sparafrazować to, co powiedziałeś – zawsze dostrzegam piękno w życiu. Jest w tym coś niesamowitego. Im więcej piosenek piszę, tym mniej myślę o nutach i tekście, a bardziej skupiam się na energii. Jakoś, zwłaszcza gdy jednocześnie tworzę tekst i melodię, wychodzi to prosto z mojej piersi, wychodzi z bardzo prawdziwego miejsca. Ludzie, którzy tego słuchają później, instynktownie wiedzą, co to za uczucie, ponieważ wszyscy dzielimy emocje, wszyscy jesteśmy ludźmi i wszyscy przechodzimy tak naprawdę przez to samo. A wracając do tego, co powiedziałeś wcześniej, słyszałem od wielu osób, że moja muzyka ma w sobie coś kojącego. I z naszym zespołem Árstíðir mamy to samo. Nawet tutaj, w Warszawie, mieliśmy kilku fanów, którzy byli już całkowicie zrezygnowani, ale potem przyszli na nasz koncert i postanowili np. walczyć z rakiem, nie poddawać się jednak. Mamy wiele niesamowitych i szalonych historii o tym, jak nasza muzyka komuś pomogła. I to jest zawsze najwspanialszy komplement.

Mnie również pomaga, lubię włączyć Twoją płytę kiedy wracam do domu po ciężkim dniu.

Jest jedna piosenka, którą napisałem dosłownie jako taką uzdrawiającą. Czasami zdarza mi się pisać z myślą o konkretnym przekazie. Deva jest takim utworem. Kiedy byliśmy na łodzi, dowiedzieliśmy się, że nasza bliska przyjaciółka – Deva – spadła z klifu. Była w szpitalu w śpiączce, a lekarze nie wiedzieli, czy kiedykolwiek jeszcze się obudzi. Byłem tym totalnie załamany, wtedy zdałem sobie sprawę, jak bardzo ją kocham. Napisałem więc dla niej ten kawałek. To był mój sposób na zaprogramowanie wszechświata. I na szczęście Deva zaskoczyła wszystkich, obudziła się i teraz żyje swoim normalnym życiem. Wiele osób, które z różnych przyczyn pogrążone były w smutku,  powiedziało mi, że Deva im pomogła. I bardzo się z tego cieszę, ponieważ ta piosenka ma dokładnie ten cel – przywracać wiarę, nieść nadzieję.

W zeszłym roku wydałeś też nowy singiel – Mexico. Czy to oznacza, że ​​nadchodzi nowy album i że również będzie inspirowany podróżami, tym razem do kraju Azteków?

Byłem w Meksyku tuż przed wybuchem pandemii, byłem na Sylwestra w Mexico City, a potem przez kilka tygodni podróżowałem po kraju. I napisałem tam cały album. Mało tego, mam też kolejny, który powstał w Tennessee w USA. Więc w zasadzie mam napisane dwie płyty, które nie zostały jeszcze wydane. Czemu? Bo nie miałem zbyt wiele czasu, żeby je nagrać. Ale planuję to zrobić. Mexico będzie następne, prawdopodobnie w 2022 roku. A The Lost Creek , który napisałam podczas pobytu w lesie pod Nashville, musi być jeszcze dokończony, więc pewnie wybiorę się na kolejną wycieczkę. Ale chciałbym wydać ten krążek również w ciągu najbliższych 12 miesięcy.

Trzymam zatem kciuki, zarówno za szybkie wydanie obu albumów, jak i za nadchodzącą trasę! No i oczywiście – widzimy się na koncertach.

Ragnar Olafsson Poland 2022 tour:

02.06 – Biała Podlaska
03.06 – Opacz-Kolonia k. Warszawy
19.06 – Ełk
20.06 – Sopot
21.06 – Łódź
02.07 – Zelów k. Bełchatowa03.07 – Swornegacie13.07 – Poznań
14.07 – Glinno k. Nowego Tomyśla
16.07 – Tuczno k. Pobiedzisk
17.07 – Szamotuły + Ola Lange
18.07 – Słupca

About Zeen

Power your creative ideas with pixel-perfect design and cutting-edge technology. Create your beautiful website with Zeen now.

Więcej wpisów
„Medicine at Midnight” – Lekarstwo na pandemiczne czasy