Czy można pokazać 30 lat dorobku artystycznego zespołu przy użyciu 21 kompozycji? Okazuje się, że to możliwe. Październikowe wydanie płyty The Best Of zespołu The Charlatans jest najlepszym tego dowodem. Płytę A Head Full Of Ideas recenzuje Angelika Tołysz. Czytaj dalej
Recenzja
"The Night Safari" to dzieło kompletne, przemyślane, niepozbawione jednak dzikości, do jakiej Wolf przyzwyczaił fanów już na swoich pierwszych płytach. Czytaj dalej
Na nowy album Adama Duritza i Counting Crows czekaliśmy blisko 7 lat. Co prawda niespełna 20-minutowa EP-ka pozostawia pewien niedosyt, ale wiemy, że jeszcze w tym roku zespół planuje wypuścić drugą część suity. Jeśli „Butter Miracle Suite One” jest wstępem do tego, czego możemy spodziewać się dalej, zapewniam Was – warto czekać. Czytaj dalej
Są artyści, którzy są niepowtarzalni, pomimo naśladowania przez wielu. Są artyści, którzy zdobywają szczyty popularności, ale mierzą wciąż wyżej i wyżej. Są artyści, którzy nic nie muszą, ale chcą wszystkiego. Są artyści tak charyzmatyczni, że wzbudzają skrajne emocje wyłącznie stojąc, bez słowa. Nie jest ich wielu, ale gdy pojawią się na scenie, zostają na niej na zawsze. Portret jednego z nich - Michaela Jacksona - z okazji trzydziestolecia jego albumu
Dangerous, nakreśla Kinga Górska. Czytaj dalej
Nowi, starzy, dobrzy Melvins powracają w 2021 roku w niemalże pierwotnym składzie i albumem Working With God udowadniają, że po 38 latach na scenie i prawie tylu samych albumach na koncie (wliczając płyty studyjne, kompilacje, EP-ki, wydania koncertowe itd.) wciąż potrafią zaskoczyć. Czytaj dalej
O tym, że Greg Puciato jest niezwykle uzdolnionym i wszechstronnym artystą, wiedziałam od dawna – nieobce wszak mi były dokonania The Dillinger Escape Plan (macierzystego zespołu wokalisty), Killer Be Killed (metalowej supergrupy, którą współtworzył z gitarzystą Maxem Cavalerą [Sepultura/Soulfly], basistą Troy’em Sandersem [Mastodon] i perkusistą Benem Kollerem [Converge]) oraz The Black Queen (elektronicznego ansamblu, który stworzył wspólnie z Joshuą Eustisem [Telefon Tel Aviv, Puscifer, Nine Inch Nails] i Stevenem Alexandrem Ryanem [technikiem The Dillinger Escape Plan, Nine Inch Nails, A Perfect Circle, Mastodon, The Smashing Pumpkins i wielu, wielu innych]). Czytaj dalej
"Do wciągającego bitu wraca się czasami i na jakiś czas, do trafnych sformułowań wpisanych w niebanalną oprawę muzyczną wraca się wiernie, szczególnie w momentach brutalnej konfrontacji z rzeczywistością" – kilka słów o przemyślanym rapie, zapisanym w najnowszym (i każdym innym) albumie Bisza. Czytaj dalej
Na solowy, studyjny album Nancy Wilson przyszło nam czekać ponad… 45 lat. Ale, jak się okazuje, warto było. Debiutancki krążek artystki – you and me – to wyjątkowa, stylistycznie zupełnie odbiegająca od brzmienia Heart, eteryczno-eklektyczna mieszanka 8 autorskich utworów i 4 nieoczywistych coverów. Sentymentalna, wzruszająca, pełna ukrytych znaczeń i kilku pięknych hołdów. Warto sprawdzić. Czytaj dalej
25 lat po premierze debiutanckiego singla Tuner/Lower Mogwai wydaje 10. album studyjny – As The Love Continous – który choć oscyluje wystarczająco blisko charakterystycznego brzmienia grupy, aby wywoływać w słuchaczach poczucie czegoś dobrze znajomego, udowadnia, że nieustająco potrafi ona także zaskoczyć. Czytaj dalej
W upale pierwszych czerwcowych dni tego roku ukazała się kolejna (osiemnasta!) płyta Andrew Birda - "Inside Problems". Słuchając jej, znów czuję się tak, jakbym miała osiemnaście lat, a siła wzruszeń, jakie towarzyszą mi przy kolejnych odsłuchach "Inside Problems", jest obezwładniająca. W czym tkwi fenomen tego albumu? Czytaj dalej
Guns N’ Roses to dla mnie pierwsza, własna kaseta, pierwszy plakat nad łóżkiem i pierwsza muzyczna miłość. To nostalgia, wspomnienie wyjątkowych lat 90., czasu beztroski i dzieciństwa. To ostatnia Not In This Lifetime Tour i wyczekane, niesamowite koncerty w Gdańsku oraz Chorzowie. To potężny ładunek emocjonalny. To Don’t Cry na żywo i wbrew tytułowi - tzw. szklanki w oczach. To pytanie “wolisz żółtą czy niebieską?” i żywe dyskusje nad wyższością Use Your Illusion I nad Use Your Illusion II (lub odwrotnie). To fascynacja głosem Axla i solówkami Slasha. To Duff McKagan, jeden z moich najulubieńszych basistów i zarazem człowiek, dzięki któremu po raz pierwszy usłyszałam o jednym z – jak się później okazało – muzycznie najważniejszych dla mnie miast na świecie – Seattle. To wreszcie też te ikoniczne i fantastyczne okładki – obie płyty zdobi ten sam fragment obrazu Szkoła Ateńska Rafaela, przedstawiony w 2 różnych wersjach kolorystycznych – żółto-czerwonej (UYI I) I niebiesko-fioletowej (UYI II). Czytaj dalej
Zespół Naughty By Nature okrzyknięto niegdyś najbardziej niekomercyjnym z komercyjnych rapowych składów lat 90. Z okazji 30 urodzin płyty „Naughty By Nature”, Angelika prezentuje najciekawsze muzyczne wątki tej hip-hopowej legendy. Czytaj dalej