Polska wersja niżej / Polish version below
Discrepancies with their strong sound, perfectly combined heavy riffs with hip-hop elements and rock vocals with classic rap, are a great example of the fact that the genre, which many critics have already (many times) announced as “it’s done”, not only has not ended, but still can really rock. The Saint Louis group consisting of Garrett Weakley (bass), Addison Bracher (guitar / vocals), Zach Allard (drums) and Antonio Metcalf (vocals / rap) was formed in 2014. So far they have released 1 EP and 2 LPs. And I’m sure that there are still many records ahead of them. With this energy, enthusiasm and incredible potential, it seems that they are just getting started and that they are going to make a lot of noise. Magda Żmudzińska talked to Antonio Metcalf about the band, nu-metal, hip-hop, Saint Louis music scene, released albums and plans for the future – both in terms of the Discrepancies and Antonio’s additional solo activity.
Many journalists have already announced, many times – including the 90’s and 2000-2001 – the end of rap rock. I’ve read it many times, in articles from all over the world but personally I have never agreed with that. Your example shows that rap-rock is still alive and it’s still so damn good, so powerful. That in fact yes, still something new can be done here. I wonder what is your opinion about today’s rap-rock/nu-metal music scene?
I think rap-rock never really went anywhere, it may not be as popular as it was when it first hit the scene, but it never has been gone. And today, I think it has its resurgence. There are lots of bands and stuff out now that are mixing it up. I can’t really speak for the rest of the world, but I know here in America it seems like hip-hop is kind of took in the forefront, there’s as far as popular music right now. I don’t know if that’s the reason why rap-rock is becoming back, becoming more popular again but I guess this it is somehow related. There are so many really awesome hip-hop-rock bands out there like Fire from the Gods – amazing guys or P.O.D., who is still around and still killing it. We’ve always looked up to them. Hed PE, I would put them in there too. There’s a band called Dropout Kings – amazing, very talented group of young kids, they’re doing kind of more like trap metal. A lot of bands are coming out with the rap, mixing it up with rapid rock and really, just killing it. They are pushing the genre forward.
And which of these bands influenced you the most? By you I mean Discrepancies and you personally.
Well, that’s a tough question. Each member of our band is so different, and it always has been like we’ve traded out, we’ve had a couple of members come and go. Me, I’ve come from completely hip-hop background, hip-hop and R&B. I didn’t really listen to much rock before joining this band. Of course, I listened to P.O.D. and Linkin Park, but I wasn’t much into this kind of music. When I joined the band, I really got to dive into all different types of music. Our bass player Garrett, who was our drummer when the band first started…
Oh, didn’t know that.
Yeah, he switched a few times. Well, they were in a band before I joined, they were actually led by a female singer and they sounded more like Evanescence style. Anyway, Garrett always has been very influenced by Linkin Park and he was the one, who brought the idea to Addison: “hey, what if we add some rap?”. And Addison was like: “Nah man, that’s crazy, no way” (Laughing). But then he heard some of my music and eventually he asked me: “what do you think about joining a band?” and I was like: I’ll try it out, why not.” We got together and we wrote our first song that was called “Get Hype”. It ended up doing very well so we just took off from there. But as I said, I was totally hip-hop, Addison was more kind of heavy – Avenged Sevenfold and stuff like that. I don’t know, we’ve all been all around the place. Our bass player at the time was more to some funky stuff. It’s just kind of what we came up with the name Discrepancies. We couldn’t be more different but somehow, we made it work, we just blended it all.
There are four of you and as you said, you are all completely different. But, despite that, you do have a common vision of your music, how it should sound etc., right? I’m asking because when I look at Discrepancies, when I listen to your music, I have a feeling that in fact yes, you do, you all look in the same direction. I know that when you have 4 strong, different personalities, it’s not always easy to be unanimous, but I assume that you don’t have situations when you want to do some things in a completely different way?
You know, it’s a process for sure but for the most part we are on the same page. We’ve been always very honest and brutal to each other. If something – either music or lyrics – doesn’t sound good, we always speak out. It all started out with Garrett and Addison bouncing riff ideas, they found something that works, and we built everything on it. I mostly just take care of writing and I manipulate the song: “let’s make this bridge longer” or “let’s make this verse shorter”. I mean, I mainly interpose of the structure. Addison has been picking up the pen a lot more lately and he’s been writing some really cool hooks and verses as well. I just try to come through and just make the best rap I can, just make it work. We do all of our pre-production ourselves and once we all feel like we have something solid, then we head to the studio.
You released your debut album in 2014. In 2015 you went on the road playing 50 shows in 60 days. In 2017 you were a main stage band at Pointfest 2017 and played to nearly 20,000 people, selling out all of merch. It’s quite amazing because you didn’t have at that time any record label behind you. If you had to choose 1 to 3 things that brought you there, what it would be?
I would say first would be probably our album the “The Awakening” – it was work with our producer Matt Amelung.
But, as far as I know, “The Awakening” was released in 2018 and the festival was in 2017?
Well, everything related with “The Awakening” was weird. We released it originally independently, in 2017 and then a label got heard of it, got interested in it, so we added a couple of songs there and re-released it under the label in 2018. When we first released it wasn’t big globally, it was locally, but not outside the Saint Louis. People in our city knew us from the competition that one of our favorite venues organize – a battle of the bands. We just did these shows and battled our way, all the way up, until we won the competition that earned us the spot on Pointfest. That was what mostly brought us there. Another thing that happened was that Korn was supposed to play there, as a headliner, but they had to drop off. That made us a main stage artist, everybody in the lineup got moved up.
How do you recall this show? It was first such big concert for you, so I assume that it was very emotional?
It was incredible. I remember specifically that about 5-10 minutes before the start I went up to the stage, look out and I saw how many people were out there and I was like: “Oh my God, it is for real, I can’t go back home” (laughing).
Was it either motivating or paralyzing?
It was scary and motivating at the same time. Our drummer goes out there first and he just hits drum sticks a few times, put his hands it the air and the crowd completely lost their minds and we, at the backstage, we were looking at eachother and we thought like: “Oh, this is gonna be fun”. By the middle of our first song people were crowd surfing, we had a big blowup alligators and people were surfing on them. It was definitely a lot of fun. It’s my favorite show we’ve ever done, for sure.
I would love to see that, especially the alligator part (laughing). Shortly after that show, at the beginning of 2018 you were signed to inVogue Records label. What’s the story there, how did they find you or maybe why did you choose them, specifically?
It was all about one of the people that worked at the label – Priscilla. One of our songs popped up on her Spotify, she liked it and she had Nick – who is the owner of the label – listen to it. Eventually, they ended up reaching out to us. We just set up a meeting with our manager, we all piled in the van and drove out there to Ohio, where inVogue is based. Actually, we weren’t looking for a label or to be signed or anything like that, but it just felt like the correct move to make, it just felt more like adding band members. It just seemed like everybody was trying to reach the common goal of helping this band succeed. The label wasn’t very big, it’s an independent company so not that many people are working there and we felt that they really care.They are all super great, we love all of these guys.
You released “The Awakening” in March 2018 and it had over a million streams during first week. Did you expect such result or were you shocked by this?
I think we were all a little shocked because until that moment we used to work at a local level only, at our Midwest area of Saint Louis. And suddenly we got over a million streams in just 7 days. Being on the label helped us reach people across the world and that really pushed our numbers up. It made us realize that we really have something people wanted to hear, so it was surprising, it was definitely a shock, but in a good way.
While “The Awakening” was more into rap in vocal section, Rise – your newest album – is more into mixing your rapping with Addison singing. What caused that change?
When I joined the band and we started working on songs we already knew that we want to mix rapping and singing. I remember that I said: “Ok, we gotta find somebody to do vocals” and Addison was like: “I’ll do vocals” and me, I was like: “hahaha”. I laughed it up, but I didn’t realize how serious he was and how good he was, I didn’t realize at that time, I didn’t know. So, when we first started we wrote the “Get Hype” and a little five song EP, where I think he sings on one of the songs, maybe two. Then we hit the road, we did the tour. We wrote a song that later was on the Awakening – “Art of War” – where Addison sings as well and we were playing it on every show. Hearing him every night and how just consistently he’s getting better and better and how really, he was developing his voice made me realize: “this guy has a great voice, he’s a phenomenal singer”. So, I already knew we had to utilize it more.
I agree, he is very talented. Great voice. While on the subject of “Rise” I would like to ask you about the process of writing this album. In January 2020 you released the first single from this record – “Control”. Did you have your album prepared already or did you work on that during the pandemic and lockdown?
We had it finished up before the pandemic. At the beginning of every year we sit down and we write down our goals and plan everything out. 2020 was the first year where our plans were definitely rocked as far.The producer that we were working with, Matt Amelung, was diagnosed with cancer and he was battling that. We – except playing in the band – all have day jobs as well and sometimes it was hard to fit the time schedules. So, the recording process was very scattered, as far as getting the everything done. And when we were at the finish line of completing the album, Matt Amelung passed away.
So sorry to hear that. My condolences.
Yes, it shocked us, and we all had to just step back and reevaluate everything. We needed some time to handle this. He helped us with “The Awakening” and with the “Rise”. We knew that we had an amazing product and we wanted to make sure that the world got to hear it. But it was hard to us. We had to go through the process of finding another producer, who will help us just wrap it up, get it mixed and mastered etc. The plan was to finish it, release and go on the road. When we finally got it, the pandemic hit. We realized that we cannot perform and because of that we can’t promote the track in a way we feel it deserves. So, eventually, we decided to release some singles before releasing the full album.
And did you work on something new during the pandemic? It has been a while since everything was shut down so maybe you wrote some songs for a new album? With Discrepancies or for your solo recordings?
Personally, I’ve never really stopped writing. I’m making solo hip-hop music as well and I have 2 albums almost done. I’m going to release one hip-hop album probably in July this year and then I’ll probably release my other one near to the end of the year, maybe at the beginning of 2022. And as Discrepancies we’re currently writing that next script and sees for new album as well. So, basically, we are always writing (laughing).
So, you’ve been very busy during the pandemic. On the one hand, it was a very tough time for everybody, on the other hand people had more free time and a lot of artists used it well. Many albums were written during lockdowns.
Yeah, that was one thing I was really excited about. A lot of my favorite artists are gonna really come out with some bangers because of the pandemic. My favorite artist – Eminem – released a “Music to be Murdered” and it is probably one of my favorite albums by him right now. I know a lot of artists started to do some podcasts and stuff too, so they really spent that time creatively. I decided to pick up more photography and I want to start shooting videos as well. I guess everyone is trying to use the time wisely and pick up on things that they’ve always loved.
Regarding hip-hop, who – besides Eminem – is your greatest inspiration?
In my teenage years, the only rapper that I would listen to was 2Pac. One of my favorite was also Kanye West, before he got crazy. I mean, I still love him but… (laughing). And if you ask me today what my top 5 rappers is, I would say: Eminem, Tech N9ne, Lupe Fiasco, Royce da 5’9″– another Detroit rapper – and Joyner Lucas. And of course classics – Nas, 2Pac, and all old school like Bone Thugs-N-Harmony. Actually, I was opening up for Tech N9ne a couple years ago. Recently I was opening for a band called Midwest Avengers, who was one of the first hip-hop musicians here in Saint Louis. I don’t know if they were like Discrepancies before Discrepancies existed, but we ended up doing some shows with them early in our careers. They pulled us to the side and showed us the ropes. These guys are amazing, they were doing hip-hop shows here in Saint Louis before the clubs were even allowing rap or hip-hop bands to break their walls down. They are definitely legends here in our scene and we all love them.
Is Saint Louis, in general, more into hip hop or more into rock?
Saint Louis is a little weird. There are different scenes here and they all are kind of split. Even the hip-hop scenes are split up and broken down. If I had to guess, I think metal will probably be like the most popular here, as far as its community. They stick together and they work together. The hip-hop community is very spread out, we don’t really work together and it’s probably a reason why you don’t really hear too many hip-hop artists breaking out of Saint Louis. I guess it’s kind of too much envy or jealousy, I don’t know, but we’ll be working on it.
Maybe you are not working with Saint Louis rappers, in general, but you have a great featuring with Dub Flow on “The Rise”. “Put ‘Em up” is definitely one of my favorite songs on the album.
Well, we’ve been friends for probably like 10-11 years now, we wrote together before. I remember he just came in every night to my job (I worked in White Castle fast food) and he ordered a large sweet tea and we were talking. Once he said: “I heard you rap, I rap to”. And we just sat there one day, listen to our music and shortly after we started recording and performing together. Now he is like our road buddy, he helps us hype up the crowd and he perform with us. He is one of the nicest and coolest dudes you’ll ever meet, he makes friends with everybody. And he is extremely talented. I would put him on the list of people that influenced me as far as rap as well. He is always gonna help me push the envelope. Looking at the past, I must say I was below average and he was really good from the beginning. He is helping me grow and become a better artist, just by me trying to compete with him.
Are you planning some featuring’s in the future? As Discrepancies and on your solo hip-hop albums?
Absolutely! Especially like my solo stuff, on my next album there will be probably two songs where it is just me (laughing). I have all my songs with featuring, I love working with other people. And as Discrepancies yes, there are gonna be some featuring’s in the future for sure. Recently, we just did a collaboration song – “My Generation” – with a band called ONLAP. They are from Paris, France and they are amazing. I’m definitely going to always reach out and make featuring’s, for sure, I love it.
And what plans do you have, as Discrepancies, for this year?
I guess our priority is to complete our next album and some singles, or at least have most of it completed. First we write the whole album and then we have to sit down and determine which songs we think would be single worthy. And sometimes we really fight about it (laughing). About “The Rise”, personally I wanted “Control” to be the first single, and everybody was against me, literally everybody – the whole band, our label, our management company etc. Everybody wanted “Undertow” to be the leading song and I don’t know how it happened, but we ended up releasing “Control” first. And then I was like: “I told you guys!” laughing). And that is our most popular song today. I love “Undertow”, don’t get me wrong, but well, it’s not a “Control”, “Control” is the one (laughing).
“I put my demons on display, and I let you explore, in hopes that maybe just maybe one day it’ll help you with yours.” – some of the lyrics are very personal. Did work on this album help you get through tough times? And did you get some feedbacks that your music really helps people?
Definitely. We receive messages all the time, almost daily, about how our music is helping people get through things and I think that’s because of the content, it’s what we write about. A lot of people will tell you that lyrics is a point. People are really paying attention to lyrics. Let’s look into our first song – “Get Hype” – the one that people love, crowd surf etc. If you really listen to the lyrics, pay attention to what I’m saying, it turns out that this song is about depression. And core group of our fans hear it and they understand it. They kind of take from it and it helps them deal with what they are dealing with as well. It’s not really just so cut and dry. Saying one thing can make you feel another way. And it has big power, especially at the live shows, where there are all of us, gathering in one place just to release all that bad energy that we’ve had built up during the week. We’re just cutting loose and we’re having a good time and letting ourselves be free. We’re all going through something. And even if people could actually not necessarily just learn from our songs, we let them know that: “you’re not alone dealing with these issues”.
Discrepancies ze swoim mocnym brzmieniem, doskonale łączącym ciężkie riffy z elementami hip-hopowymi oraz rockowy wokal z klasycznym rapem są doskonałym przykładem na to, że gatunek, na którym wielu krytyków stawiało już (wielokrotnie) krzyżyk, nie tylko nie umarł, ale wciąż ma się całkiem nieźle. Pochodząca z Saint Louis grupa w składzie: Garrett Weakley (bas), Addison Bracher (gitara/wokal), Zach Allard (perkusja) i Antonio Metcalf (wokal/rap) powstała w 2014 roku. Jak dotąd mają na swym koncie 1 EP-kę i 2 płyty długogrające. Przed sobą – z pewnością jeszcze wiele wydawnictw. Z tą energią, tym zapałem i niesamowitym potencjałem zdaje się, że dopiero się rozkręcają i jeszcze sporo namieszają na rynku. O zespole, nu-metalu, hip-hopie, muzycznej scenie Saint Louis, dotychczasowych albumach i planach na przyszłość – zarówno, jeśli chodzi o grupę, jak i dodatkową, solową działalność – z Antonio Metcalf’em rozmawia Magda Żmudzińska.
Wielu dziennikarzy z całego świata wieściło już, wielokrotnie – włączając w to czasy przełomu lat 90./00. – koniec rap-rocka. Nie zliczę ile takich artykułów w życiu przeczytałam, ale pewne jest jedno – nigdy się z nimi nie zgadzałam. Przykład Discrepancies pokazuje, że rap-rock wciąż żyje i nadal ma się bardzo dobrze. W dalszym ciągu można tu zrobić coś nowego. Zastanawiam się, jakie jest Twoje zdanie na temat dzisiejszej sceny rap-rockowo/nu-metalowej?
Myślę, że rap-rock nigdy się nie skończył, być może nie jest tak popularny, jak wtedy, gdy po raz pierwszy pojawił się na scenie, ale też nigdy z niej nie zniknął. A dziś – myślę, że dziś się wręcz odradza. Jest aktualnie tak wiele zespołów i ekip, które mieszają te style. Nie wiem jak wygląda to na całym świecie, ale wiem, że tutaj – w Ameryce – hip-hop wysuwa się na pierwszy plan, wyprzedza tzw. muzykę popularną. Nie wiem, czy to jest główny powód, dla którego rap-rock powraca i przykuwa coraz więcej uwagi, ale myślę, że jedno wynika trochę z drugiego. Jest cała masa naprawdę niesamowitych zespołów hip-hopowo-rockowych, jak choćby Fire from the Gods – niesamowici goście lub P.O.D., którzy wciąż są na scenie i dalej są genialni. Zawsze ich podziwialiśmy. Hed PE – ich też bym tu wymienił. Jest zespół o nazwie Dropout Kings – niesamowita, bardzo utalentowana grupa młodych dzieciaków, która robi coś w rodzaju trap metalu. Wiele zespołów wychodzi z rapu, miesza go z szybkim rockiem i po prostu rządzi. Oni pchają ten gatunek do przodu.
Który z tych zespołów miał największy wpływ na Was – jako Discrepancies i na Ciebie – personalnie?
Hmm, to trudne pytanie. Wszyscy w zespole jesteśmy totalnie inni, wymienialiśmy się też, kilka osób przyszło, kilka odeszło. Ja wywodzę się z całkowicie hip-hopowego środowiska, z hip-hopu i R&B. Tak naprawdę nie słuchałem zbyt wiele rocka zanim nie dołączyłem do grupy. Oczywiście słuchałem P.O.D. i Linkin Park, ale generalnie nie przepadałem za mocnym graniem. Kiedy wszedłem do zespołu, zacząłem zagłębiać się w te różne, cięższe style. Nasz basista Garrett, który początkowo był perkusistą…
Och, tego nie wiedziałam…
Tak, zmieniał pozycję kilka razy. Był w zespole od początku, jeszcze zanim ja do niego dołączyłem. Właściwie, co ciekawe, oni wcześniej byli bandem z kobietą na wokalu i brzmieli bardziej w stylu Evanescence. W każdym razie, Garrett zawsze był pod dużym wpływem Linkin Park i to on przedstawił Addisonowi pomysł: „hej, a co jeśli dodamy trochę rapu?”. Addison odpowiedział: „Nie no, stary, to szaleństwo, nie ma mowy” (śmiech), ale potem posłuchał trochę mojej muzyki i ostatecznie zapytał mnie: „Co myślisz o dołączeniu do zespołu?”, a ja odpowiedziałem: „spróbuję, czemu nie”. Zebraliśmy się i napisaliśmy nasz pierwszy wspólny utwór – „Get Hype”. Przyjął się bardzo dobrze i tak wystartowaliśmy. Ale wracając do pytania – ja byłem totalnie hip-hopowy, Addison był bardziej pod wpływem ciężkiego grania – Avenged Sevenfold itp. Wszyscy byliśmy w zasadzie gdzie indziej ze swoimi zamiłowaniami, inspiracjami. Nasz basista w tamtym czasie siedział bardziej w funkowych klimatach. Z tego też wzięła się nasza nazwa – Discrepancies (Rozbieżności, przyp.red.). Już bardziej nie mogliśmy się od siebie różnić, ale jakoś udało nam się wszystko połączyć i sprawić, że to działa.
Jest Was czterech i jak powiedziałeś, wszyscy jesteście zupełnie inni. Czy pomimo tego macie wspólną wizję dalszej drogi artystycznej, tego jak powinniście brzmieć itd.? Pytam, bo kiedy patrzę na Discrepancies, kiedy słucham Waszej muzyki, mam wrażenie, że tak, że wszyscy patrzycie w tym samym kierunku. Wiem, że gdy spotkają się 4 silne, różne osobowości, nie zawsze łatwo osiągnąć kompromis, nie zawsze udaje się być jednomyślnym, ale zakładam, że nie macie takich sytuacji, w których chcecie robić różne rzeczy w zupełnie inny – muzycznie – sposób?
Wiesz, na pewno jest to proces, ale w większości przypadków tak, jesteśmy po tej samej stronie. Zawsze byliśmy wobec siebie bardzo szczerzy i brutalni. Jeśli coś – muzyka lub tekst – nie brzmi dobrze, mówimy o tym głośno. Wszystko zaczęło się od pomysłów na skaczące riffy Garretta i Addisona – znaleźli coś, co działa, i w zasadzie wszystko na tym zbudowaliśmy. Ja zajmuję się przede wszystkim pisaniem tekstów i układem utworu: „zróbmy to przejście dłuższe” lub „skróćmy ten wers”. Mam na myśli głównie wtrącanie się w strukturę piosenki. Ostatnio Addison znacznie częściej sięga po pióro, napisał kilka naprawdę fajnych fraz i wersów. Co do mnie, ja po prostu staram się robić najlepszy rap, jaki potrafię i sprawiać, żeby to wszystko działało. Sami zajmujemy się całą naszą przed-produkcją i dopiero kiedy wszyscy poczujemy, że mamy coś solidnego, udajemy się do studia.
Wydaliście swój debiutancki album w 2014 roku. W 2015 roku wyruszyliście w trasę, grając 50 koncertów w 60 dni. W 2017 roku byliście już na głównej scenie Pointfest Festival w Saint Louis, gdzie zagraliście dla prawie 20 000 osób i wyprzedaliście cały swój merch. To całkiem imponujące, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że nie mieliście wtedy za sobą żadnej wytwórni. Gdybyś miał wybrać 1 do 3 rzeczy, które Was do tego zaprowadziły, co by to było?
Powiedziałbym, że pierwszą rzeczą byłby prawdopodobnie nasz album „The Awakening”, nad którym pracowaliśmy z naszym producentem, którym był Matt Amelung.
Ale z tego, czego się doszukałam wynika, że „The Awakening” ukazał się w 2018 roku, a festiwal był rok wcześniej?
Cóż, właściwie wszystko, co jest związane z „The Awakening” było dziwne i nieco zamotane. Pierwotnie wydaliśmy ten album w 2017 roku, zupełnie niezależnie. Gdy potem usłyszała o nim i zainteresowała się nim wytwórnia, z którą finalnie nawiązaliśmy współpracę, dodaliśmy kilka piosenek i ponownie wydaliśmy go, już pod labelem, w 2018 roku. Kiedy krążek wyszedł po raz pierwszy nie było o nim głośno, przynajmniej globalnie. Lokalnie – tak, ale nie poza Saint Louis. Ludzie w naszym mieście znali nas z konkursu, który organizuje jedno z naszych ulubionych miejsc – bitwy zespołów. Braliśmy w nich udział, walczyliśmy do samego końca, aż w końcu wygraliśmy te wszystkie batalie. Zwycięstwo w konkursie zapewniło nam miejsce na Pointfest. Właśnie to nas tam zaprowadziło. Inną rzeczą, która się wydarzyła, było to, że Korn, który miał być headlinerem, musiał odwołać swój występ. To sprawiło, że znaleźliśmy się na głównej scenie, wszystkie zespoły wskoczyły o oczko wyżej w lineupie.
Jak wspominasz ten koncert? To był dla was pierwszy występ przed tak dużą publicznością więc zakładam, że towarzyszyło temu mnóstwo emocji.
To było niesamowite. Pamiętam dokładnie, że na około 5-10 minut przed startem wszedłem na scenę, wyjrzałem zza kulis, zobaczyłem, ile osób tam się kłębi i pomyślałem: „O mój Boże, to się dzieje naprawdę, nie mogę już teraz się wycofać i iść do domu” (śmiech).
Zadziałało to bardziej motywująco czy paraliżująco?
To było jednocześnie przerażające i motywujące. Nasz perkusista wyszedł pierwszy, usiadł za bębnami, uderzył po prostu parę razy pałeczkami, uniósł ręce do góry, a tłum całkowicie oszalał. My, jeszcze za kulisami, popatrzyliśmy na siebie i powiedzieliśmy: „Oho, zapowiada się ciekawie”. Już w połowie naszej pierwszej piosenki tłum wariował, były tam duże dmuchane aligatory i ludzie na nich surfowali pod sceną. To była świetna zabawa. Z pewnością jest to dla mnie najlepszy koncert, jaki kiedykolwiek zagraliśmy.
Chciałabym to zobaczyć na żywo, zwłaszcza surfowanie na aligatorach (śmiech). Niedługo po tym koncercie, na początku 2018 roku podpisaliście kontrakt z wytwórnią inVogue Records. Jaka historia się za tym kryje – jak Was znaleźli lub dlaczego to właśnie ich wybraliście?
Wszystko wydarzyło się dzięki jednej osobie, która tam pracuje – Priscilli. Jedna z naszych piosenek wyskoczyła jej na Spotify i spodobała jej się. Poprosiła Nicka, który jest właścicielem wytwórni, aby również jej posłuchał. W efekcie, ostatecznie, skontaktowali się z nami. Umówiliśmy się na spotkanie z naszym menedżerem, wpakowaliśmy się do furgonetki i pojechaliśmy do Ohio, gdzie inVogue ma siedzibę. Właściwie my nie szukaliśmy wytwórni, nie zabiegaliśmy o podpisanie kontraktu, wszystko się potoczyło nieplanowanie, ale czuliśmy, że będzie to właściwy ruch. To przypominało bardziej dodanie członków zespołu niż wydawcy jako takiego. Wyglądało na to, że wszyscy staramy się osiągnąć wspólny cel. Wytwórnia nie jest zbyt duża, jest niezależną firmą, niewiele osób tam pracuje i mieliśmy poczucie, że naprawdę wszystkim im zależy. Wszyscy są tam wspaniali, uwielbiamy tych ludzi.
Wydaliście „The Awakening” w marcu 2018 roku. Tydzień po premierze album miał ponad milion streamów. Spodziewaliście się takiego wyniku, czy przeciwnie – byliście nim totalnie zaskoczeni?
Myślę, że wszyscy byliśmy trochę zszokowani, ponieważ do tego momentu funkcjonowaliśmy tylko na poziomie lokalnym, w naszym środkowo-zachodnim rejonie Saint Louis. A tu nagle otrzymujemy ponad milion streamów w zaledwie 7 dni. Bycie w wytwórni pomogło nam dotrzeć do ludzi na całym świecie i to naprawdę znacząco podniosło nasze liczby. Uświadomiło nam również, że rzeczywiście mamy coś, czego ludzie chcą słuchać. Było to więc zaskakujące, zdecydowanie był to szok, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
„The Awakening” jest zdecydowanie bardziej rapowy w sekcji wokalnej, „Rise” natomiast – Wasz najnowszy album – jest w dużym stopniu miksem Twojego rapu z wokalem Addisona. Co spowodowało tę zmianę?
Kiedy dołączyłem do zespołu i zaczęliśmy pracować nad płytą, wiedzieliśmy już, że chcemy mieszać rap ze śpiewem. Pamiętam, że rzuciłem: „Ok, musimy znaleźć kogoś, kto zrobi wokale”, a Addison odpowiedział: „Ja je zrobię”, na co ja zareagowałem: „hahaha”. Śmiałem się, ale nie zdawałem sobie sprawy, że on mówi poważnie, nie wiedziałem też wtedy, jaki jest w tym dobry. Na początku napisaliśmy „Get Hype” i małą EP-kę z pięcioma kawałkami, po czym ruszyliśmy w trasę. Mieliśmy utwór, który później znalazł się na Awakening – „Art of War” – gdzie na wokalu pojawia się również Addison, graliśmy ją na każdym koncercie. Słuchaliśmy go każdej nocy i widzieliśmy, jak konsekwentnie staje się coraz lepszy, jak naprawdę rozwija się jego głos. To uświadomiło mi, że ten gość ma niesamowity potencjał, że jest fenomenalnym wokalistą. Wiedziałem już wtedy, że musimy to bardziej wykorzystać.
Zgadzam się, jest bardzo utalentowany, ma świetny głos. Pozostając przy temacie „Rise”, chciałbym zapytać o proces powstawania tego albumu. W styczniu 2020 wydaliście pierwszy singiel z płyty – „Control”. Czy mieliście już w tamtym momencie gotowy cały krążek, czy może pracowaliście nad nim podczas pandemii i lockdownu?
Skończyliśmy go jeszcze przed pandemią. Na początku każdego roku siadamy, spisujemy nasze cele i wszystko planujemy. Rok 2020 był pierwszym rokiem, który tak bardzo wywrócił nasze wszystkie dotychczasowe plany do góry nogami i który tak bardzo nami wstrząsnął. Producent, z którym współpracowaliśmy, Matt Amelung, walczył z rakiem, którego dopiero co u niego zdiagnozowano. My – poza graniem w zespole – wszyscy mamy również codzienne prace i też trudno było nam dopasować swoje grafiki. Proces nagrywania był więc bardzo rozproszony. A kiedy zbliżaliśmy się wreszcie do ukończenia albumu, Matt Amelung zmarł.
Bardzo mi przykro. Wyrazy współczucia.
Tak, to był dla nas ogromny szok. Musieliśmy po prostu wycofać się, zatrzymać się i wszystko sobie przemyśleć, przepracować. Potrzebowaliśmy trochę czasu, żeby się z tym uporać. Matt pomógł nam przy „The Awakening” i „Rise”. Wiedzieliśmy, że mamy niesamowity produkt i chcieliśmy żeby świat go usłyszał. Ale było to dla nas trudne. Musieliśmy przejść przez proces znalezienia innego producenta, który pomoże nam doszlifować prace, zrobić miks i master całego materiału itd. Zaplanowaliśmy, że ukończymy krążek, wydamy go i ruszymy w trasę. Kiedy w końcu album był gotowy, wybuchła pandemia. Zdaliśmy sobie sprawę, że nie mogąc występować nie możemy promować płyty w sposób taki, w jaki uważamy, że na to zasługuje. Ostatecznie więc zdecydowaliśmy się wydać najpierw kilka singli, dopiero później pełny krążek.
A czy pracowaliście nad czymś nowym podczas pandemii? Minęło trochę czasu, odkąd wszystko zostało zamknięte, więc może powstały jakieś nowe kawałki? W ramach Discrepancies i/lub Twojej solowej działalności?
Osobiście nigdy tak naprawdę nie przestałem pisać. Tworzę również solowo i mam prawie gotowe 2 albumy hip-hopowe. Jeden z nich ukaże się prawdopodobnie w lipcu tego roku, a drugi wydam pewnie pod koniec roku, może na początku 2022. Z Discrepancies także coś tworzymy więc z pewnością tu również pojawi się za jakiś czas nowy krążek. Wychodzi na to, że piszemy nieustannie, bez przerwy (śmiech).
Widzę, że miałeś sporo pracy w czasie lockdownu. Z jednej strony był to dla wszystkich bardzo trudny okres, z drugiej strony ludzie mieli więcej czasu i wielu artystów dobrze go wykorzystało. Mnóstwo albumów powstało podczas pandemii.
Tak, to była jedna rzecz, z której bardzo się cieszyłem. Wielu muzyków wyjdzie z pandemii z naprawdę mocnymi bangerami. Mój ulubiony artysta – Eminem – wydał „Music to be Murdered” i jest to chyba dla mnie obecnie jeden z najlepszych jego albumów. Wiem, że wielu artystów zaczęło tworzyć podcasty i inne rzeczy, więc naprawdę spędzili ten czas twórczo. Ja sam postanowiłem poświęcić więcej uwagi fotografii, chcę też zacząć kręcić filmy. Chyba każdy stara się mądrze wykorzystać ten czas i skupić się na rzeczach, które zawsze kochał.
Odnośnie hip-hopu – kto, poza Eminemem, jest dla Ciebie największą inspiracją?
W moich nastoletnich latach jedynym raperem, którego słuchałem, był 2Pac. Jednym z moich ulubieńców był też Kanye West, zanim zwariował. To znaczy, nadal go uwielbiam, no ale… (śmiech). A jeśli pytasz mnie jaki dzisiaj jest mój top 5 raperów, to powiedziałbym: Eminem, Tech N9ne, Lupe Fiasco, Royce da 5’9” – kolejny raper z Detroit – i Joyner Lucas. No i oczywiście klasycy, tacy jak Nas, 2Pac i oldschool pokroju Bone Thugs-N-Harmony. Właściwie miałem kiedyś okazję otwierać koncert Tech N9ne, kilka lat temu. Niedawno supportowałem Midwest Avengers, którzy byli jedną z pierwszych grup hip-hopowych tutaj w Saint Louis. Nie wiem, czy byli jak Discrepancies, zanim Discrepancies powstało w swojej ostatecznej formie, ale koncertowaliśmy z nimi na samym początku naszej kariery. Wciągnęli nas poniekąd na scenę, podali nam ręce. Ci goście są niesamowici, robili hip-hopowe gigi w Saint Louis, zanim kluby w ogóle pozwoliły raperom na przekroczenie swoich murów. Zdecydowanie są legendami na naszej scenie, wszyscy ich kochamy.
Saint Louis dziś, jako miasto, jest bardziej rockowe czy bardziej hip-hopowe?
Saint Louis jest trochę dziwne. Są tu różne sceny i wszystkie są podzielone. Nawet scena hip-hopowa jest rozbita. Jeśli miałbym zgadywać, to myślę, że metal będzie prawdopodobnie najbardziej popularny w naszym mieście. Tu chodzi też o jego społeczność. Trzymają się razem, współpracują ze sobą. Społeczność hip-hopowa jest bardzo rozrzucona, nie działamy ze sobą praktycznie w ogóle i to jest pewnie powód, dla którego tak naprawdę nie słyszy się zbyt wielu hip-hopowych artystów wyrywających się z Saint Louis. Myślę, że być może jest tu trochę za dużo zawiści lub zazdrości? Nie wiem, ale będziemy nad tym pracować.
Być może ogólnie nie współpracujecie z innymi raperami z Saint Louis, ale macie świetny feat. z Dub Flow w „The Rise”. „Put ‘Em up” to zdecydowanie jeden z moich ulubionych utworów na tej płycie.
Cóż, z Dub Flow jesteśmy przyjaciółmi od mniej więcej 10-11 lat, pisaliśmy razem wcześniej. Pamiętam jak kiedyś przychodził co wieczór do mojej roboty (pracowałam w fast foodzie White Castle), zamawiał dużą, słodką herbatę i dużo rozmawialiśmy. Pewnego dnia powiedział: „Słyszałem, że rapujesz. Ja też”. Posłuchaliśmy swoich kawałków i wkrótce potem zaczęliśmy razem nagrywać. Teraz jest naszym kompanem na trasach, pomaga nam rozkręcać publiczność i występuje razem z nami. Jest jednym z najmilszych i najfajniejszych kolesi, jakich kiedykolwiek spotkasz, zaprzyjaźnia się ze wszystkimi. I jest niezwykle utalentowany. Umieściłbym go również na liście osób, które wpłynęły na mnie, jeśli chodzi o rap. Patrząc w przeszłość, muszę powiedzieć, że gdy zaczynałem byłem poniżej średniej, a on od początku był naprawdę dobry. Pomaga mi się rozwijać i stawać się lepszym artystą, choćby przez to, że staram się z nim konkurować.
Planujesz kolejne featy? Zarówno z Discrepancies, jak i na solowych płytach?
Zdecydowanie! Zwłaszcza jeśli chodzi o solowy materiał, na moim następnym albumie będą może ze dwa utwory, w których jestem tylko ja (śmiech). Wszystkie pozostałe są z gościnnymi udziałami, kocham pracować z innymi ludźmi. Co do Discrepancies to tak, tu również w przyszłości na pewno pojawią się kolejne kooperacje. Niedawno nagraliśmy piosenkę „My Generation” z francuskim zespołem ONLAP z Paryża. Są niesamowici. Zdecydowanie zawsze będę sięgał po featuringi, uwielbiam je.
Jakie macie plany z Discrepancies na ten rok?
Myślę, że naszym priorytetem jest ukończenie naszego następnego albumu i kilku singli, a przynajmniej ukończenie większości z nich. Najpierw musimy mieć gotowy cały album, a potem musimy usiąść i określić, które piosenki według nas będą najodpowiedniejsze na single. I czasami naprawdę się o to kłócimy (śmiech). Jeśli chodzi o „The Rise” ja chciałem, aby „Control” był pierwszym singlem, ale wszyscy byli przeciwko mnie, dosłownie wszyscy – cały zespół, nasza wytwórnia, nasz management itd. Wszyscy chcieli, aby „Undertow” był wiodącym utworem i serio nie wiem, jak to się stało, ale jako pierwszy wypuściliśmy ostatecznie „Control”. Mogłem wtedy wszystkim powiedzieć: „a nie mówiłem?” (śmiech). I to jest dzisiaj nasza najpopularniejsza piosenka. Uwielbiam „Undertow”, nie zrozum mnie źle, ale cóż, to nie jest „Control” – „Control” is the one (śmiech).
“I put my demons on display, and I let you explore, in hopes that maybe just maybe one day it’ll help you with yours.” – niektóre teksty są bardzo osobiste. Czy praca nad tym albumem pomogła Ci uporać się z pewnymi trudnymi tematami? I czy dotarły do Ciebie feedbacki od słuchaczy, że tak, rzeczywiście ta muzyka im też w jakimś sensie pomaga?
Zdecydowanie. Cały czas otrzymujemy wiadomości, prawie codziennie, o tym, jak nasza muzyka pomaga ludziom przejść przez różne rzeczy i myślę, że dzieje się to z powodu treści, tego, o czym piszemy. Według wielu osób siła tkwi w tekstach. Ludzie naprawdę zwracają na nie uwagę. Spójrz na nasz pierwszy kawałek – „Get Hype” – ten, który wszyscy uwielbiają, surfują przy nim w tłumie itd. Jeśli naprawdę wsłuchać się w tekst, zwrócić uwagę na to, co mówię, okazuje się, że ta piosenka jest o depresji. I podstawowa – core’owa – grupa naszych fanów słyszy to i to rozumie. W pewnym sensie czerpią z tego, pomaga im to w jakimś stopniu radzić sobie z tym, z czym zmagają się na co dzień. Powiedzenie jednej rzeczy może sprawić, że ktoś poczuje się inaczej. To ma wielką moc i widać to szczególnie na koncertach, gdzie wszyscy gromadzimy się w jednym miejscu, aby uwolnić całą tę złą energię, która nazbierała się w nas w ciągu tygodnia. Po prostu odcinamy się tam od tego, dobrze się bawimy i pozwalamy sobie na wolność. Tak naprawdę wszyscy przez coś przechodzimy. I nawet jeśli ludzie niekoniecznie wyciągają jakieś lekcje z naszych utworów to dajemy im nimi znać: „nie jesteście w tym wszyscy osamotnieni”.
