"Do wciągającego bitu wraca się czasami i na jakiś czas, do trafnych sformułowań wpisanych w niebanalną oprawę muzyczną wraca się wiernie, szczególnie w momentach brutalnej konfrontacji z rzeczywistością" – kilka słów o przemyślanym rapie, zapisanym w najnowszym (i każdym innym) albumie Bisza. Czytaj dalej
Recenzja
Są artyści, którzy są niepowtarzalni, pomimo naśladowania przez wielu. Są artyści, którzy zdobywają szczyty popularności, ale mierzą wciąż wyżej i wyżej. Są artyści, którzy nic nie muszą, ale chcą wszystkiego. Są artyści tak charyzmatyczni, że wzbudzają skrajne emocje wyłącznie stojąc, bez słowa. Nie jest ich wielu, ale gdy pojawią się na scenie, zostają na niej na zawsze. Portret jednego z nich - Michaela Jacksona - z okazji trzydziestolecia jego albumu
Dangerous, nakreśla Kinga Górska. Czytaj dalej
Guns N’ Roses to dla mnie pierwsza, własna kaseta, pierwszy plakat nad łóżkiem i pierwsza muzyczna miłość. To nostalgia, wspomnienie wyjątkowych lat 90., czasu beztroski i dzieciństwa. To ostatnia Not In This Lifetime Tour i wyczekane, niesamowite koncerty w Gdańsku oraz Chorzowie. To potężny ładunek emocjonalny. To Don’t Cry na żywo i wbrew tytułowi - tzw. szklanki w oczach. To pytanie “wolisz żółtą czy niebieską?” i żywe dyskusje nad wyższością Use Your Illusion I nad Use Your Illusion II (lub odwrotnie). To fascynacja głosem Axla i solówkami Slasha. To Duff McKagan, jeden z moich najulubieńszych basistów i zarazem człowiek, dzięki któremu po raz pierwszy usłyszałam o jednym z – jak się później okazało – muzycznie najważniejszych dla mnie miast na świecie – Seattle. To wreszcie też te ikoniczne i fantastyczne okładki – obie płyty zdobi ten sam fragment obrazu Szkoła Ateńska Rafaela, przedstawiony w 2 różnych wersjach kolorystycznych – żółto-czerwonej (UYI I) I niebiesko-fioletowej (UYI II). Czytaj dalej
Czy można pokazać 30 lat dorobku artystycznego zespołu przy użyciu 21 kompozycji? Okazuje się, że to możliwe. Październikowe wydanie płyty The Best Of zespołu The Charlatans jest najlepszym tego dowodem. Płytę A Head Full Of Ideas recenzuje Angelika Tołysz. Czytaj dalej
W upale pierwszych czerwcowych dni tego roku ukazała się kolejna (osiemnasta!) płyta Andrew Birda - "Inside Problems". Słuchając jej, znów czuję się tak, jakbym miała osiemnaście lat, a siła wzruszeń, jakie towarzyszą mi przy kolejnych odsłuchach "Inside Problems", jest obezwładniająca. W czym tkwi fenomen tego albumu? Czytaj dalej
Na solowy, studyjny album Nancy Wilson przyszło nam czekać ponad… 45 lat. Ale, jak się okazuje, warto było. Debiutancki krążek artystki – you and me – to wyjątkowa, stylistycznie zupełnie odbiegająca od brzmienia Heart, eteryczno-eklektyczna mieszanka 8 autorskich utworów i 4 nieoczywistych coverów. Sentymentalna, wzruszająca, pełna ukrytych znaczeń i kilku pięknych hołdów. Warto sprawdzić. Czytaj dalej
Mata jest drugim polskim artystą, który przekroczył miesięczny próg dwóch milionów słuchaczy w serwisie Spotify. Kto był pierwszym? Fryderyk Chopin. Brzmi zaskakująco, a to tylko wierzchołek góry lodowej, dopiero początek listy sukcesów, które osiągnął ten młody raper. Jego październikowy koncert na warszawskim Lotnisku Bemowo, okazał się największym solowym występem w historii polskiego rapu. Mata zgarnia wszystko – od Popkillerów po Fryderyki, deklasuje innych artystów w serwisach streamingowych i nie zwalnia tempa. Od tygodnia można zapoznać się z jego najnowszym wydawnictwem. Czego można się spodziewać po kolejnej, wyczekiwanej płycie rapera? Czytaj dalej
O tym, że Greg Puciato jest niezwykle uzdolnionym i wszechstronnym artystą, wiedziałam od dawna – nieobce wszak mi były dokonania The Dillinger Escape Plan (macierzystego zespołu wokalisty), Killer Be Killed (metalowej supergrupy, którą współtworzył z gitarzystą Maxem Cavalerą [Sepultura/Soulfly], basistą Troy’em Sandersem [Mastodon] i perkusistą Benem Kollerem [Converge]) oraz The Black Queen (elektronicznego ansamblu, który stworzył wspólnie z Joshuą Eustisem [Telefon Tel Aviv, Puscifer, Nine Inch Nails] i Stevenem Alexandrem Ryanem [technikiem The Dillinger Escape Plan, Nine Inch Nails, A Perfect Circle, Mastodon, The Smashing Pumpkins i wielu, wielu innych]). Czytaj dalej
Jeśli po natrafieniu na newsa o powstaniu nowej supergrupy, składającej się z członków 3 z 4 największych grunge’owych zespołów (wchodzących w skład tzw. Wielkiej Czwórki) spodziewaliście się, że muzycy wydadzą materiał stylistycznie zbliżony do charakterystycznego brzmienia ich macierzystych grup, cóż, czeka was spory zawód. Czytaj dalej
Jeden z najbardziej zdeterminowanych, konsekwentnych i pracowitych graczy na rodzimej scenie, po niezwykle płodnym artystycznie roku 2020, szybko daje znać, że nie osiadł na laurach. Kukon – młody przedstawiciel emo rapu z Lubelszczyzny potrzebował zaledwie roku, by z głębokiego podziemia wywindować prosto do mainstreamu. Na swoim ósmym z kolei albumie po raz kolejny udowadnia, że zasłużenie. Czytaj dalej
Hybrid Theory to najszybciej sprzedający się debiutancki krążek od czasów Appetite For Destruction Guns N' Roses (1987), jedna z najlepiej sprzedających się rockowych płyt XXI wieku, jeden z ważniejszych albumów dla takich gatunków, jak (love it or hate it) nu metal, rapcore, raprock i jeden z najważniejszych albumów… dla mnie. Czytaj dalej
Gdy po dziesięciu latach w studiu nagrań spotyka się ekipa ex-Japan w składzie: David Sylvian, Mick Karn, Steve Jansen i Richard Barbieri, nie może powstać nic innego niż wiekopomne arcydzieło. A tym właśnie jest Rain Tree Crow – świecącą szlachetnym blaskiem, choć nieco zapomnianą, muzyczną perłą. Czytaj dalej